Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ միշտ նպա­տակ ու­նե­ցած են բա­րո­յա­պէս կա­տա­րե­լա­գոր­ծուիլ՝ ան­թե­րի ու զօ­րա­ւոր ըլ­լալ։ Մար­դուս հա­մար ըն­դո­ծին զգա­ցում մըն է այս, քա­նի որ ան իր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թե­նէն իսկ կո­չուած է յա­ռաջ­դի­մե­լու, զար­գա­նա­լու եւ բա­րե­փո­խուե­լո՛ւ։ Եւ քա­նի որ մարդ հո­գի է ե՛ւ մար­մին, ու­րեմն որ­քան մարմ­նա­պէս, ֆի­զի­քա­պէս, նոյն­քան ալ հո­գե­պէս, բա­րո­յա­պէս կա­տա­րե­լա­գոր­ծուե­լու, զար­գա­նա­լու, բա­րե­փո­խուե­լու պա­հանջ­քը ու­նե­ցած է միշտ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րա­նու­թիւն­նե­րը կը հա­մա­պա­տաս­խա­նեն մար­դուն եր­ջան­կու­թեան բնա­կան բաղ­ձան­քին։ Այս ար­դար բաղ­ձան­քը աս­տուա­ծա­յին ծա­գում ու­նի, քա­նի որ Աս­տուած դրաւ զայն մար­դուն սրտին մէջ՝ որ­պէս­զի քա­շէ զինք Ի­րեն, որ միակ կա­րո՛ղն է լիաց­նե­լու զինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­սի Ե­կե­ղե­ցին այն է՝ որ մէ՛կ է, կա­թո­ղի­կէ, ա­ռա­քե­լա­կան եւ սո՛ւրբ։ Քրիս­տո­սի Ե­կե­ղե­ցին ար­դա­րեւ մէ՛կ է, քա­նի որ Յի­սուս Քրիս­տոս մէ՛կ է եւ պե՛­տը՝ Ե­կե­ղե­ցիին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գեր­ման մշա­կոյ­թի մե­ծա­գոյն միտ­քը՝ Եո­հան Վոլֆ­կանկ Ֆոն Կէօ­թէ կ՚ը­սէ, թէ՝ «Հրաշ­քը բնու­թեան օ­րէն­քին մէկ բա­ցա­ռու­թիւնն է»։ Ուս­տի կեան­քի բնա­կան ըն­թաց­քին մէջ, եր­բեմն շե­ղում­ներ կը պա­տա­հին, ո­րոնք կը փո­խեն կեան­քի ըն­թաց­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­շուշտ կան բա­ցար­ձակ ար­ժէք­ներ, եւ սա­կայն «ար­ժէք» ը­սուա­ծը ընդ­հան­րա­պէս յա­րա­բե­րա­կան է, քա­նի որ ան ստու­գիչ կը դառ­նայ՝ ի­րի մը, ի­րո­ղու­թեան մը եւ կամ ոե­ւէ ան­ձի՝ ու­րի­շի մը հետ բաղ­դա­տու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յե­տին վեր­լուծ­մամբ, Օ­րէն­քը՝ Աս­տու­ծոյ կա՛մքն է որ կը տի­րա­կա­լէ, կը տի­րա­պե­տէ ան­խու­սա­փե­լի եւ ան­դի­մադ­րե­լի ու­ժով՝ ինչ­պէս Բնու­թիւ­նը են­թա­կայ է ա­նոր, նոյն­պէս եւ մարդ­կա­յին ամ­բողջ կեան­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Համ­բե­րու­թիւ­նը կեա՛նք է», կ՚ը­սեն, բայց ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը ան­մի­ջա­պէս ետք կ՚ա­ւելց­նէ. «Համ­բե­րու­թիւ­նը կեանք է, շատն ալ տան­ջա՛նք է…»։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը խոր­հիմ եր­բեմն, երբ յա­ճախ կը լսենք սա խօս­քը, թէ՝ «մարդ սխա­լա­կա՛ն է», ար­դեօք պատ­րուակ մը, կամ ար­դա­րա­ցո՞ւմ մըն է, եւ կամ կեղծ պատ­ճառ մը մար­դուս գոր­ծած սխալ­նե­րուն հա­մար։ Կա­րե­լի է խոր­հիլ, թէ «դի­մա՛կ» մըն է այս խօս­քը սխա­լանք­նե­րը ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պատ­մու­թեան ա­մէն շրջա­նին ե­ղած են ան­ձեր՝ ո­րոնք դրա­կան կամ բա­ցա­սա­կան, ըն­թացք տուած են ընդ­հա­նուր ըն­կե­րա­յին կեան­քին եւ նաեւ ե­կե­ղե­ցիին։ Ա­նոնք եր­բեմն օգ­տա­կար, եր­բեմն վնա­սա­կար, եր­բեմն շա­հա­դի­տու­թեամբ, եր­բեմն նուի­րա­կան ո­գիով՝ ծա­ռա­յա­սի­րու­թեամբ դրոշմ եւ հետք թո­ղած են ժո­ղո­վուր­դի մը ճա­կա­տագ­րին վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո­րե­ւէ ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցուած ա­տեն, մա­նա­ւա՛նդ հա­ւա­քա­կան եւ ե­կե­ղե­ցա­կան ծա­ռա­յու­թեան ժա­մա­նակ, ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւն ու­նե­նալ, հա­մե­րաշ­խու­թեան մէջ ըլ­լալ՝ ծա­ռա­յու­թեան ար­դիւ­նա­բե­րու­թեան ուղ­ղա­կի՛ կ՚ազ­դէ եւ ծա­ռա­յու­թիւ­նը ա­ւե­լի՛ նպա­տա­կա­յար­մար եւ ա­ւե­լի՛ բեղմ­նա­ւոր վի­ճա­կի կը վե­րա­ծէ։