Արխիւ

Է­սաեան վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած միջ­վար­ժա­րա­նա­յին սքրապ­լի մրցոյ­թը ե­րէկ հա­սաւ իր ա­ւար­տին։ Նա­խըն­թաց օր լի­սէ­նե­րու մա­կար­դա­կով կազ­մա­կեր­պուած ա­ռա­ջին փու­լէն վերջ ե­րէկ ալ տե­ղի ու­նե­ցաւ երկ­րորդ փու­լը՝ միջ­նա­կար­գե­րու մա­կար­դա­կով։

Շիշ­լիի գա­ւա­ռա­կէն ներս Գա­րա­կէօ­զեան վար­ժա­րա­նը դափ­նե­կիր դար­ձաւ բնա­պահ­պա­նու­թեան ուղ­ղու­թեամբ։ Շիշ­լիի Կրթա­կան տնօ­րէ­նու­թիւ­նը վեր­ջերս մրցոյթ մը կազ­մա­կեր­պեց Իս­թան­պու­լի Թեք­նիկ հա­մալ­սա­րա­նի եւ Շիշ­լիի քա­ղա­քա­պե­տու­թեան հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեամբ։ «Կա­նաչ աստ­ղով վար­ժա­րան­ներ» խո­րագ­րեալ այս մրցոյ­թի ար­դիւն­քին Գա­րա­կէօ­զեան հան­դի­սա­ցաւ ա­ռա­ջին։

Հայ­կա­կան ար­տադ­րու­թեամբ «Արմ­ֆոն» հե­ռա­խօս­նե­րը ար­դէն հա­սա­նե­լի են հա­յաս­տան­ցի գնոր­դին: Հայ­կա­կան ար­տադ­րու­թեամբ ա­ռա­ջին smartphoneնե­րը, ըստ զայն ստեղ­ծող ըն­կե­րու­թեան հիմ­նա­դի­րին, ո­րա­կեալ են եւ ո­չին­չով կը զի­ջին շու­կա­յին մէջ առ­կայ տար­բե­րակ­նե­րուն:

Հայաստան-Չեխիա փոխյարաբերութիւններու զարգացման տեսակէտէ կարեւոր իրադարձութիւն:
Սերժ Սարգսեան Երեւանի մէջ զինուորական հանդիսաւոր արարողութիւնով դիմաւորեց Միլոշ Զեմանը:

Անգարայի մէջ երէկ տեղի ունեցաւ անվտանգութեան խնդիրներու շուրջ բարձր մակարդակի խորհրդակցութիւն մը:
Հանրապետութեան նախագահ Րէճէպ Թայյիպ Էրտողանի գլխաւորութեամբ նկատի առնուեցան Վեզնեճիլէրի պայթումին բոլոր ծալքերը:

Ա­մե­րի­կա­հայ հա­մայն­քի յա­ռա­ջա­տար դէմ­քե­րէն մին՝ Հայ­կա­կան բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թեան (ՀԲԸՄ) Կեդ­րո­նա­կան վար­չու­թեան ան­դամ Նու­պար Ա­ֆէեան ընտ­րուե­ցաւ Մա­սա­չու­սե­ցի Փոր­ձա­գի­տու­թեան կա­ճա­ռի (MIT) հո­գա­բար­ձու­նե­րու խոր­հուր­դի ան­գամ։ 1 Յու­լիս 2016-ի դրու­թեամբ ան պի­տի ձեռ­նար­կէ պաշ­տօ­նի՝ հինգ տա­րուան ժամ­կէ­տով։

Է­սաեան վար­ժա­րա­նի տա­րե­կան բա­ժա­կի օ­րուան ծրագ­րին եզ­րա­փա­կիչ փու­լը նա­խըն­թաց օր մեծ խան­դա­վա­ռու­թեան ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ՝ ան­ցեա­լի ու ներ­կայ սա­նե­րու հա­մախմ­բու­մով։ Վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թիւ­նը հան­դէս մը կազ­մա­կեր­պեց այս տա­րուան յո­բե­լեար շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն հա­մար։

ԱԼԵՔՍ ԱՇՃԵԱՆ

​Տուն վե­րա­դար­ձայ եր­կար օ­րուայ մը աշ­խա­տան­քէ ետք: Յոգ­նած էի: Զո­վա­ցու­ցիչ մը առ­նե­լով պատշ­գա­մը սո­վո­րա­կան բազ­կա­թո­ռիս վրայ նստայ, ձայ­նաս­փիւ­ռը միա­ցու­ցի եւ եր­կին­քի աստ­ղե­րը դի­տե­լով փոր­ձե­ցի հանգս­տա­նալ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վստա­հու­թիւն»ը կա­րե­ւոր ազ­դակ մըն է մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու եւ նաեւ ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րու մէջ։ Ար­դա­րեւ մարդ պէ՛տք է վստա­հի, որ­պէս­զի գոր­ծէ, ա­պա­հով զգայ ինք­զինք եւ հե­ռա­նայ ա­մէն տե­սակ վա­խե­րէն՝ ո­րոնք կը դժուա­րաց­նեն կեան­քի ըն­թաց­քը։