Արխիւ

Կէ­տիկ­փա­շա­յի «Հրանդ Տինք» վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ Ա­մա­նո­րի խան­դա­վառ հան­դէս մը։ Դպրո­ցի սա­նե­րը յա­ջող եր­գե­րով եւ ար­տա­սա­նու­թիւն­նե­րով ար­տա­յայ­տե­ցին ի­րենց հիմ­նա­կան ա­մա­նո­րեան մաղ­թան­քը, որն էր աշ­խար­հի խա­ղա­ղու­թիւ­նը։

Գա­րա­կէօ­զեան Տան մէջ Նոր տա­րուան առ­թիւ տե­ղի ու­նե­ցաւ ո­գե­ւոր հան­դէս մը։ «Նա­տիա եւ Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կիլ» նո­րա­կա­ռոյց գե­ղա­րուես­տա­կան աշ­խա­տա­նո­ցի եր­դի­քին տակ տե­ղի ու­նե­ցաւ ձեռ­նար­կը, ո­րուն մաս­նակ­ցե­ցան հաս­տա­տու­թեան պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը, դպրո­ցի ու­սուց­չա­կան կազ­մը, ա­շա­կերտ­նե­րու ծնող­ներ եւ հիւ­րեր։

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Երբ փոքր էինք, ան­համ­բեր կը սպա­սէինք որ ման­կա­պար­տէ­զը կամ դպրոց­նե­րը վեր­ջա­նան ու ձմե­ռուան ար­ձա­կուր­դը սկսի: Դուռ-դրա­ցի տե­ղա­ցի էին եւ ի­րենց Ծնուն­դը հա­յե­րուս Ծնուն­դէն ա­ռաջ կը տօ­նուէր, ու­րեմն ի­րենք ար­դէն ի­րենց նուէր­նե­րը ստա­ցած կ՚ըլ­լա­յին:

Ա­ՐԱՔՍ ՓԻ­ԼԱՒ­ՃԵԱՆ-ԽՏՐԼԱ­ՐԵԱՆ

Մեր հա­րուստ ազ­գա­կա­նը իր մնա­ցոր­դա­ցէն քա­նի մը լի­բա­նա­նեան ոս­կիով իր բա­րի կա­մե­ցո­ղու­թիւ­նը եւ խղճա­հա­րու­թիւ­նը կ՚ար­տա­յայ­տէր, կը փա­փա­քէր բա­րե­գոր­ծու­թեան դափ­նեպ­սակ մը շա­հիլ եւ տօ­նա­կան օ­րե­րու նա­խօ­րեա­կին ու­րա­խաց­նել եղ­բայրս, որ ան­հո­գու­թեամբ եւ դժկա­մու­թեամբ մէկ­դի շպրտեց փու­չի­կէ այդ խեղ­ճուկ Կա­ղանդ Պա­պու­կը...։­

Պատ­րաս­տեց՝
ՎԱՐ­ԴԱ­ՆՈՅՇ ՄԱՀ­ՍԵ­ՐԷ­ՃԵԱՆ

Պա­տաս­խա­նէ՛ եւ շա­հէ՛ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թի մա­տե­նա­շա­րէն հա­տոր մը։ Խոր­հուրդ մը քե­զի․­ բո­լոր նիւ­թերն ալ հա­մա­ցան­ցի վրայ կրնաս գտնել։ Հե­ղի­նա­կին ա­նու­նին հետ յի­շէ՛ նաեւ հե­ղի­նա­կին ծննդեան ու մա­հուան թուա­կան­նե­րը­․ այս ալ յա­ւե­լեալ աշ­խա­տանք քե­զի։

ՆՈ­ՐԱ ՊԱ­ՐՈՒԹ­ՃԵԱՆ

Երբ կը պատ­ռես օ­րա­ցոյ­ցին այն թեր­թը, որ­մէ ետք ե­կո­ղը կը ջնջէ ան­ցա­ծին կա­րօ­տը, այն ա­տեն կ՚ու­նե­նաս իս­կա­կան Ա­մա­նոր։ կ՚ու­նե­նաս Կա­ղանդ։

ԼԵՌ­ՆԱ ԳԱ­ՐԱ­ԳԻՒ­ԹԻՒՔ

- Մա­մա, մա­մա, այս տա­րի ո՞վ պի­տի գայ մեր տու­նը, Կա­ղան­դը ո­րո՞ւ հետ պի­տի ան­ցը­նենք: Հա՛, ե­թէ մարդ չկան­չես՝ ես ըն­կեր­նե­րուս հետ դուր­սը պի­տի ան­ցը­նեմ: Ե­թէ դուն Կա­ղան­դը դուր­սը ան­ցը­նես՝ ես ըն­կեր­ներս կրնամ կան­չել, չէ՞, մա­մա՛: Դուք ալ կ՚եր­թաք տեղ մը, տունն ալ մե­զի կը ձգէք: Մե­զի քիչ մը ու­տե­լիք բա­ներ մըն ալ կը պատ­րաս­տես, օօ՜հհհ, որ­քան կը զուար­ճա­նանք մենք մե­զի: Կը լուսց­նենք ըն­կեր­նե­րով:

ԻՇ­ԽԱՆ ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Այս գի­շեր եր­կին­քէն
Հրեշ­տակ­ներ վար ի­ջան,
Այս տե­սա­րա­նէն հո­վիւ­ներ վախ­ցան։
Ով հո­վիւ­ներ ե­լէք,
Բեթ­լե­հէմ վա­զե­ցէք,
Ա­ւե­տե­ցէք զի Յի­սուս ծնաւ։

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

​Ե­րա­զե՜լ, ե­րա­զե՜լ… ան­դա­դար, ա­նընդ­հատ ե­րա­զել։ Բայց ա­ւաղ, այ­սօր մար­դիկ դադ­րե­ցան ե­րա­զե­լէ ու կ՚ապ­րին ի­րենց կեան­քը շատ միա­պա­ղաղ։ Մարդ ա­րա­րա­ծը, կար­ծես դադ­րե­ցաւ հա­ւա­տա­լէ հրաշք­նե­րուն։ Ուս­տի ժա­մա­նա­կա­կից մար­դը նմա­նե­ցաւ քայ­լող, շնչող մե­քե­նա­մար­դու։