Արխիւ

Օր­թա­գիւ­ղի Ս. Աս­տուա­ծա­ծին ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ ե­րէկ յետ­մի­ջօ­րէին տե­ղի ու­նե­ցաւ փոք­րիկն Լին­տա Թո­փա­լօղ­լուի Ս. Մկրտու­թեան խորհր­դա­կա­տա­րու­թիւ­նը։ Ան դուստրն է Վա­չէ-Սեր­տա Թո­փա­լօղ­լու ա­մո­լին եւ թոռ­նի­կը՝ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի բազ­մա­վաս­տակ լու­սան­կա­րիչ Տիգ­րան Թո­փա­լեա­նի (Ֆօ­թօ Շէ­նէլ)։

20-րդ դա­րու ա­մե­նա­յայտ­նի կի­նե­րէն մէ­կուն՝ Հո­լի­վու­տի դե­րա­սա­նու­հի, երգ­չու­հի Մեր­լին Մոն­րո­յին պատ­կա­նած ի­րե­րու մեծ հա­ւա­քա­ծոն այս տա­րի Լոս Ան­ճե­լը­սի մէջ կը հա­նուի ա­ճուր­դի։ Կ՚են­թադ­րուի, որ հա­ւա­քա­ծո­յին մէջ նե­րա­ռուած ու­շագ­րաւ նմոյշ­նե­րը պի­տի վա­ճա­ռուին շուրջ 4 մի­լիոն ա­մե­րի­կեան տո­լա­րով։

Սպա­նիոյ Պար­սե­լո­նա քա­ղա­քի իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը կը պատ­րաս­տուին 2017 թուա­կա­նին զբօ­սաշր­ջա­յին այ­ցե­լու­թիւն­նե­րու հա­մար բա­նալ հան­ճա­րեղ ճար­տա­րա­պետ Ան­թո­նիօ Կաու­տիի ա­մե­նաա­ռա­ջին գլուխ­գոր­ծո­ցը՝ հան­րա­յայտ Վի­սեն­սի տու­նը:

Պա­քըր­գիւ­ղի քա­ղա­քա­պե­տու­թեան ու «Hayata Bağış» միու­թեան կազ­մա­կեր­պու­թեամբ, Պա­քըր­գիւ­ղի «Եու­նուս Էմ­րէ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ հա­ւա­քոյթ մը, ո­րուն նպա­տակն էր քա­ջա­լե­րել «Ներ­քին գոր­ծա­րան­նե­րու նուի­րա­բեր­ման» գա­ղա­փա­րը։ 

Նոր­վե­կիոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցող Եւ­րո­պա­յի ծան­րա­բար­ձու­թեան ա­խո­յե­նու­թեան ծի­րին մէջ, Հա­յաս­տա­նի հա­ւա­քա­կա­նը տի­րա­ցաւ իր ա­ռա­ջին մե­տայլ­նե­րուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ղա­րա­բա­ղեան չոր­սօ­րեայ պա­տե­րազ­մը կը գտնուի մեր ե­տին: Հա­կա­մար­տող կող­մե­րը կը շա­րու­նա­կեն ի­րենց կրած մարդ­կա­յին կո­րուստ­նե­րը ներ­կա­յաց­նել:

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սի հայ­րա­պե­տա­կան տնօ­րի­նու­թեամբ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի միա­բան­նե­րէն Տ. Ա­ռէն Վրդ. Շա­հի­նեան նշա­նա­կուե­ցաւ Ա­րեւմ­տեան Եւ­րո­պա­յի հայ­րա­պե­տա­կան պա­տուի­րա­կի փո­խա­նորդ Հո­լան­տա­յի մէջ։

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը եւ Մե­ծի Տանն Կի­լի­կիոյ Տ.Տ. Ա­րամ Ա. Կա­թո­ղի­կո­սը ա­ւար­տե­ցին ի­րենց զօ­րակ­ցու­թեան այ­ցե­լու­թիւ­նը դէ­պի Ար­ցախ։ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը եւ Կի­լի­կեան Ա­թո­ռի գա­հա­կա­լը Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղէն հրա­ժեշտ առ­նե­լով վե­րա­դար­ձան Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծին։

ԶԱՐՄԻԿ ՊՈՂԻԿԵԱՆ

​Սուր­ի­ա­կան տագ­նա­պի ա­ռա­ջին օ­րե­րէն, սուր­ի­ա­հա­յութ­եան, յատ­կա­պէս հա­լէ­պա­հա­յու­թեան մի­աս­նա­կան ո­գին ոչ միայն իր դրա­կան անդ­րա­դար­ձը պի­տի ու­նե­նար  դժուա­րու­թիւն­նե­րու դի­մա­կայ­ման կամ օ­ժան­դա­կու­թեան աշ­խա­տանք­նե­րու հա­մադր­ման վրայ, այ­լեւ ու­ղի պի­տի հար­թէր, որ սուր­իահայ հա­մայն­քը տագ­նա­պին նկատ­մամբ մէկ ու մի­աս­նա­կան կեց­ուածք որ­դեգ­րէ՝ հա­մայն­քի  եւ սուր­ի­ա­կան հայ­րե­նի­քի ընդ­հան­րա­կան շա­հե­րուն ծա­ռա­յե­լու, բայց մա­նա­ւանդ հա­մայն­քէն ներս ստեղ­ծե­լու հա­մե­րաշ­խու­թեան ու գոր­ծակ­ցու­թեան այն­պի­սի ա­ռողջ մթ­­նո­լորտ, որ պա­տե­րազ­մի յոր­ձա­նու­տին մէջ, հա­մայն­քը զերծ պա­հե­լով պա­ռակտ­ման ախ­տէն, վա­րա­կիչ պի­տի դառ­նար նա­եւ ե­րի­տա­սար­դա­կան միու­թիւն­նե­րուն հա­մար: