Արխիւ

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան ե­րէկ մեկ­նե­ցաւ Հա­յաս­տան։ Նո­րին Սրբազ­նու­թիւ­նը ճամ­բոր­դեց Իս­թան­պուլ-Ե­րե­ւան ու­ղիղ թռիչ­քով եւ Զուարթ­նոց օ­դա­կա­յա­նին մէջ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րուն կող­մէ դի­մա­ւո­րուե­լէ վերջ ա­ռաջ­նոր­դուե­ցաւ Մայ­րա­վանք, ուր կ՚ի­ջե­ւա­նի իր կե­ցու­թեան օ­րե­րուն։

​Հա­յաս­տա­նի Նա­խա­գահ Սերժ Սարգսեան ե­րէկ Ե­րե­ւա­նի մէջ հիւ­րըն­կա­լեց «Եւ­րո­պա­յի ժո­ղովր­դա­վար ու­սա­նող­ներ» խոր­հուր­դի ան­դամ­նե­րը։ Հարկ է նշել, որ այս խոր­հուր­դը Եւ­րո­պա­յի ժո­ղովր­դա­կան կու­սակ­ցու­թեան ու­սա­նո­ղա­կան կազ­մա­կեր­պու­թիւնն է։

Լիզ­պո­նի «Գա­լուստ Կիւլ­պէն­կեան» հիմ­նար­կի հայ­կա­կան հա­մայք­նե­րու բա­ժի­նը ո­րո­շած է ձեռ­նար­կել հրա­տա­րակ­չա­կան ծրագ­րի մը՝ հաս­տա­տե­լով թարգ­մա­նա­կան մա­տե­նա­շար մը։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, այս նա­խա­ձեռ­նու­թեան նպա­տակն է մարդ­կա­յին եւ ըն­կե­րա­յին գի­տու­թիւն­նե­րու հիմ­նա­կան բնագ­րե­րը տրա­մադ­րե­լի դարձ­նել հա­յե­րէ­նով, ինչ­պէս նաեւ հա­յե­րէն կա­րե­ւոր բնագ­րե­րը մատ­չե­լի դարձ­նել այլ լե­զու­նե­րով։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

1 Դե­տեմ­բե­րին «Ալ Նըս­րա» ճա­կա­տին կող­մէ գե­րի առ­նո­ւած լի­բա­նան­ցի տասն­վեց զի­նո­ւոր­ներ ա­զատ ար­ձա­կուե­ցան: Մէ­կու­կէս տա­րի գե­րե­վա­րո­ւած պա­հո­ւե­լէ ետք զի­նո­ւոր­նե­րը վե­րադար­ձան տուն, երկ­րի կա­ռա­վա­րու­թեան եւ Սու­րիոյ պա­տե­րազ­մի կա­րե­ւո­րա­գոյն մաս­նա­կից­նե­րէն հա­մա­րո­ւող՝ «Ալ Նըս­րա» ճա­կա­տին մի­ջեւ կա­յա­ցո­ւած հա­մա­ձայ­նա­կան գոր­ծար­քով մը:

Ե­շիլ­գիւ­ղի թա­ղա­յին խոր­հուր­դը տա­րե­վեր­ջի առ­թիւ Ս. Ստե­փա­նոս ե­կե­ղեց­ւոյ հա­մա­լի­րէն ներս կազ­մա­կեր­պեց ընթ­րիք մը, որ ա­ւան­դա­կան դար­ձած է վեր­ջին տա­րի­նե­րուն։ 

Գա­տը­գիւ­ղի Ա­րա­մեան սա­նուց միու­թեան մէջ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան տե­ղի ու­նե­ցաւ լու­սան­կար­չա­կան խառն ցու­ցա­հան­դէ­սի մը բա­ցու­մը, որ ստեղ­ծեց մեծ ո­գե­ւո­րու­թիւն։ Այս ցու­ցա­հան­դէ­սը կազ­մա­կերպուած էր միու­թիւ­նը դաշ­նա­կով մը օժ­տե­լու ուղ­ղեալ ծրագ­րին ա­ջակ­ցու­թիւն ա­պա­հո­վե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Տա­րի­քի մա­սին հար­ցե­րը չեն վեր­ջա­նար։ Ա­հա­ւա­սիկ տա­րի­քի մա­սին հարց մը եւս, թէ՝ ո­րո՞նք են կեան­քի ա­մե­նա­լաւ տա­րի­նե­րը։ Ան­շուշտ հարց մը՝ ո­րուն տրուած պա­տաս­խա­նը կը փո­խուի ա­մէն մէկ ան­ձի նկատ­մամբ՝ իր ապ­րած կեան­քին հա­մե­մատ։

​Հրեայ հա­մայն­քը այս օ­րե­րուն կը նշէ «Հա­նու­քա»ի տօ­նը։ Այս առ­թիւ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան Պէ­յօղ­լուի մէջ յատ­կան­շա­կան տօ­նա­կա­տա­րու­թիւն մը տե­ղի ու­նե­ցաւ։

Հա­յաս­տա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Ե­դուարդ Նալ­պան­տեան ե­րէկ շփում­ներ ու­նե­ցաւ Վիեն­նա­յի մէջ, ուր տե­սակ­ցե­ցաւ Աւս­տրիոյ Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Սե­պաս­թիան Քուր­ցի հետ։ Պաշ­տօ­նա­կան աղ­բիւր­նե­րու հա­ղոր­դում­նե­րով նա­խա­րար­նե­րը գո­հու­նա­կու­թիւն յայտ­նե­ցին բարձր մա­կար­դա­կով փո­խա­դարձ յա­ճա­խա­կի այ­ցե­լու­թիւն­նե­րուն կա­պակ­ցու­թեամբ եւ ընդգ­ծե­ցին, թէ ա­նոնք նոր լիցք կը հա­ղոր­դեն զա­նա­զան բնա­գա­ւառ­նե­րէ ներս երկ­կող­մա­նի հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան զար­գաց­ման։