Արխիւ

ՄՈՎ­ՍԷՍ ՔԵՐ­ԹՈՂ

Այ­սօր Սուրբ Ծննդեան տօն է, ա­ւե­տիս,
Եւ մեր Տի­րոջ յայտ­նու­թեան տօնն է, ա­ւե­տիս։
    Այ­սօր ար­դա­րու­թեան ա­րե­ւը, ա­ւե­տիս,
    Մար­դոց մէջ ե­րեւ­ցաւ, ա­ւե­տիս։
Այ­սօր սուրբ, ա­նա­պա­կան կոյ­սը, ա­ւե­տիս,
Ծնաւ, բե­րաւ ան­մահ ար­քան, ա­ւե­տիս։

Ի. Ի. ԳԱ­ՄԻՆԿԶ

Փոք­րիկ ան­խօս Կա­ղան­դի ծառ
Դուն շատ փոքր ես
Ա­ւե­լի ծա­ղի­կի նման ես
Ո՞վ գտաւ քեզ կա­նաչ պար­տէ­զին մէջ
Եւ դուն տխրե­ցա՞ր հե­ռա­ցուե­լուդ հա­մար. 

ՄԱԿ-ի նոր ընդ­հա­նուր քար­տու­ղար Ան­թո­նիօ Կու­թե­րէժ Ա­մա­նո­րի առ­թիւ հրա­պա­րա­կեց պատ­գամ մը, ո­րու մէջ խա­ղա­ղու­թիւ­նը ընդգ­ծեց որ­պէս ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն՝ 2017 թուա­կա­նին հա­մար։ Կու­թե­րէժ, որ ե­րէ­կուան դրու­թեամբ ստանձ­նեց ընդ­հա­նուր քար­տու­ղա­րի պաշ­տօ­նը, ը­սաւ հե­տե­ւեա­լը. «Խա­ղա­ղու­թիւ­նը պէտք է ըլ­լայ մեր նպա­տա­կը եւ մեր ու­ղե­ցոյ­ցը։

Թուրքիա 2017 թուականը դիմաւորեց Իսթանպուլի մէջ պատահած ահաբեկչական դէպքին ցնցումով. 39 զոհ, 65 վիրաւոր
Օրթագիւղի «Ռէյնա» գիշերային ակումբէն ներս մղձաւանջային ոճրագործութեան զուգահեռ աշխարհի գրեթէ բոլոր մայրաքաղաքներէն եւ միջազգային կառոյցներու կեդրոններէն զօրակցութեան պատգամներ կը հասնին Անգարա։ Անվտանգութեան ամբողջ համակարգը շարժման անցած է՝ խոյս տուած յանցագործը յայտնաբերելու համար։
Հանրապետութեան Նախագահ Էրտողան. «Որպէս ազգ՝ մեր պաղարիւնութիւնը պահպանելով, իրարու աւելի փարելով երբեք տեղի պիտի չտանք նման կեղտոտ խաղերու»։

ՍՕ­ՍԻ ՄԻ­ՇՈ­ՅԵԱՆ-ՏԱՊ­ՊԱ­ՂԵԱՆ

Յու­զու­մով կը դի­մա­ւո­րենք Նոր Տա­րին, բայց ու­րա­խու­թիւն է, կ­՚ը­սենք, այս վայր­կեանն իսկ, ո­րով­հե­տեւ գու­ցէ այս վայր­կեանն ալ չապ­րէինք, գու­ցէ ու­րիշ ա­հա­ւոր դրու­թեան մէջ ըլ­լա­յինք. փառք կու տանք ա­մէն ին­չին հա­մար եւ կ­՚ու­զենք ու­րա­խու­թեան նշոյլ մը գտնել, մենք մեզ ու­րա­խաց­նել:

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 31ի ե­րե­կո­յեան, շու­կա­յէն վեր­ջին գնում­նե­րը ը­րած, կա­մուր­ջին տա­կէն յոգ­նած քայ­լե­րով տուն կու գա­յի, երբ դի­մացս յայտ­նուե­ցաւ մեր թա­ղի Գուր­գէ­նը, տխուր եւ փլած հո­գե­կա­նով, կար­ծես այդ օր վերջ­նա­կա­նա­պէս իր բա­րի ժպի­տը ջնջած էր դէմ­քէն։

ԽԱ­ՉԱ­ՏՈՒՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՊՕ­ՂՈ­ՍԵԱՆ

Ան­ցեալ Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ ե­կե­ղե­ցին բա­նա­լու ա­տեն տե­սանք պա­տին յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րը կար­դա­ցող մարդ մը, որ ժա­մա­նա­կա­ցոյ­ցին ծա­նօ­թա­նալ կ՚ու­զէր։ Յայտ­նի էր որ հայ մը չէր ան։

ԾՈ­ՎԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ

Կի­րա­կի ե­րե­կոյ տանս դի­մա­ցէն ձայ­ներ լսե­ցի՝ խըշ-խըշ-խըշ... ա­կանջս տնկած՝ ար­դեօ՞ք կա­տու է... յան­կարծ դրան զան­գին ձայ­նէն տե­ղէս ցատ­կե­ցի, շտա­պե­ցի՝ ո՞վ է այս ժա­մուն... դրան բռնի­չին վրայ կա­խուած տոպ­րակ մը կար, աջ-ձախ նա­յե­ցայ՝ ոչ մէ­կը... տոպ­րա­կը ա­րի, ձեռ­քերս նուէր­նե­րով լե­ցուած էին, ու ա­նոնց վրայ զե­տե­ղուած նա­մակ մը կար.

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Երբ փոքր էինք, ան­համ­բեր կը սպա­սէինք որ ման­կա­պար­տէ­զը կամ դպրոց­նե­րը վեր­ջա­նան ու ձմե­ռուան ար­ձա­կուր­դը սկսի: Դուռ-դրա­ցի տե­ղա­ցի էին եւ ի­րենց Ծնուն­դը հա­յե­րուս Ծնուն­դէն ա­ռաջ կը տօ­նուէր, ու­րեմն ի­րենք ար­դէն ի­րենց նուէր­նե­րը ստա­ցած կ՚ըլ­լա­յին: