Արխիւ

«Դե­րա­սա­նը պի­տի կա­րե­նայ ա­մէն ինչ խա­ղալ: Դե­րա­սա­նը կը ներ­կա­յաց­նէ մար­դը, իսկ մար­դու էու­թեան մէջ թէ՛ լաց կայ, թէ՛ ծի­ծաղ եւ թէ կա­տա­կեր­գու­թիւն»:

Թուր­քիոյ եւ Ռու­սաս­տա­նի ե­րաշ­խա­ւո­րու­թեամբ, կէս գի­շե­րուան դրու­թեամբ հրա­դա­դար հաս­տա­տուե­ցաւ Սու­րիոյ մէջ։

Ե­րէկ ե­րե­կո­յեան Սուրբ Փրկիչ Ազ­գա­յին հի­ւան­դա­նո­ցի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ մնա­յուն բնա­կիչ­նե­րուն Ա­մա­նո­րի ա­ւան­դա­կան խրախ­ճան­քը։ Հո­գա­բար­ձու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած ձեռ­նար­կին պատ­րաս­տու­թիւն­նե­րը յա­ռաջ տա­րուած էին ընդ­հա­նուր քար­տու­ղա­րու­հի Սիլ­վա Թրի­քա­յի կող­մէ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Պա­րաք Օ­պա­մա­յի եւ նո­րըն­տիր նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի մի­ջեւ հա­ւա­նա­բար հա­մա­ձայ­նու­թեան այն սա­կաւ կէ­տե­րէն մին է՝ Իս­րա­յէ­լի կա­ռա­վա­րու­թեան որ­դեգ­րած վե­րաբ­նա­կեց­ման քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը:

Հայաստանի Հանրապետութեան Արտաքին գործոց նախարարութիւնը կոչ ուղղեց միջազգային հանրութեան:
Ատրպէյճանի զօրքերը եօթ կորուստ տուին Տաւուշի մարզի Չինարի գիւղի հարաւ արեւելեան հատուածին մէջ: Երեւանի ղեկավարութիւնը այս ոտնձգութեան ամբողջ պատասխանատուութիւնը վերագրեց Ատրպէյճանի իշխանութիւններուն:
ՀԱՊԿ-ի ընդհանուր քարտուղար Նիքոլայ Պորտեուժա սահմանին վրայ պատահածը որակեց սադրանք:

Ե­րէկ, Գա­րա­կէօ­զեան ման­կա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ Ա­մա­նո­րի խրախ­ճանք մը, ո­րու ըն­թաց­քին փոք­րիկ­նե­րը ապ­րե­ցան մեծ ո­գե­ւո­րու­թիւն։ «Նա­տիա-Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կիլ» գե­ղա­րուես­տա­նո­ցի աշ­խա­տան­քի եր­դի­քին տակ տե­ղի ու­նե­ցաւ այս հան­դէ­սը, ո­րու ըն­թաց­քին տղա­քը հան­դէս ե­կան ար­տա­սա­նու­թիւն­նե­րով, եր­գե­րով ու պա­րե­րով՝ ար­ժա­նա­նա­լով ջերմ ծա­փա­հա­րու­թիւն­նե­րու։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ըն­կե­րոջ մը հետ խօ­սակ­ցու­թեան պա­հուն, ու­րիշ ըն­կեր մը մօ­տե­նա­լով խօ­սա­կի­ցիս ը­սաւ. «Մի՛ խօ­սիր ա­սոր հետ, մի՛ խօ­սիր, ի՛նք յո­ռե­տես է, քեզ ալ կը վա­րա­կէ»: Եր­բեմն վի­ճա­կը կամ գա­լիք դրու­թի­նը ա­նո­րոշ կ՚ըլ­լայ ու ա­նոր ժխտա­կան կող­մին ե­թէ նա­յիս, յո­ռե­տես կ՚ըլ­լաս. Իսկ դրա­կան կող­մին՝ լա­ւա­տես. կայ, սա­կայն, ամ­բող­ջու­թիւ­նը ըն­կա­լե­լու տե­սան­կիւն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վախ»ը այն զգա­ցումն է՝ որ ահ ու սար­սափ, զար­հու­րանք կը պատ­ճա­ռէ մար­դուս, եւ այս կեր­պով կը վատ­թա­րաց­նէ մար­դուս ընդ­հա­նուր տրա­մադ­րու­թիւ­նը, ազ­դե­լով հո­գիին վրայ՝ կը փո­խէ կեան­քին ըն­թաց­քը։ Վա­խը ան­խու­սա­փե­լի է մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ, այ­լա­պէս ա­նի­կա, կեր­պով մը ազ­դան­շան մըն է՝ որ են­թա­կան կը զգու­շաց­նէ հա­ւա­նա­կան վտանգ եւ վնաս­նե­րու դէմ։ Այս ի­մաս­տով չա­փա­ւոր վա­խը բնա­կան «ա­պա­հո­վագ­րու­թիւն» մըն է, որ մարդս կ՚ազ­դա­րա­րէ ա­պա­գայ վտանգ­նե­րու նկատ­մամբ:

Հա­յաս­տան-Ատր­պէյ­ճան սահ­մա­նի եւ Ատր­պէյ­ճան-Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բաղ շփման գծի եր­կայն­քով լա­րուա­ծու­թիւ­նը կը մնայ առ­կայ։ Ատր­պէյ­ճա­նի կող­մէ հրա­դա­դա­րի խախ­տում­նե­րը կը շա­րու­նա­կուին, ինչ որ պատ­ճառ կը դառ­նայ բա­խում­նե­րու։