Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի ներ­կայ բա­րիք­նե­րը եւ վա­յելք­նե­րը վա­յե­լել բնա­տուր ի­րա­ւո՛ւնք մըն է մար­դուն տրուած։ Ար­դա­րեւ, բա­րիք կամ վա­յելք վա­յե­լել որ­քան «ի­րա­ւունք» է, բայց ու­նի «սահ­ման» մը, ինչ­պէս բո­լոր ի­րա­ւունք եւ ա­զա­տու­թիւն­ներ ան­սահ­ման չեն։ Ար­դէն կեան­քը հա­մա­կար­գո­ղը եւ կա­ռա­վա­րո­ղը, եւ դիւ­րա­տար ը­նո­ղը այդ սահ­ման­ներն են։

Ե­րէկ, Ե­րե­ւա­նէն հա­սաւ տխուր լուր մը։ Այս­պէս, իր մահ­կա­նա­ցուն կնքեց Հա­յաս­տա­նի Ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­րու նա­խա­րար Ար­մէն Ե­րի­ցեան։ Մի­ջո­ցէ մը ի վեր Ար­մէն Ե­րի­ցեան կը տա­ռա­պէր ա­նո­ղոք հի­ւան­դու­թե­նէ։

Ե­րէկ ե­րե­կո­յեան, Ֆէ­րի­գիւ­ղի սա­նուց միու­թեան մէջ իր ա­ւար­տին հա­սաւ Թա­դէոս Կիւն­թէ­րի յի­շա­տա­կին կազ­մա­կեր­պուած միջ­միու­թե­նա­կան 20-րդ նար­տի մրցա­շար­քը։ Շուրջ ա­միս մը տե­ւե­ցին խա­ղար­կու­թիւն­նե­րը, ո­րոնք եզ­րա­փա­կուե­ցան ե­րէ­կուան ա­ւար­տա­կան­նե­րով։ Մրցա­շար­քի ա­խո­յեա­նը հան­դի­սա­ցաւ Գա­րա­կէօ­զեան սա­նուց միու­թեան խում­բը, ո­րուն յա­ջոր­դե­ցին Վա­քըֆ­լը­գիւղ, Պո­մոն­թի Մխի­թա­րեան եւ Տա­տեան։

Հիւանդանոցի հոգաբարձութիւնը ստանձնեց ԶԻՊԷՉ-ի պատասխանատուութիւնը:
Վարչութեան հրաժարականին զուգահեռ որդեգրուած է ղեկավարման տարբեր եզր մը:

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Սա­մա­թիոյ Ս. Գէորգ ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ա­տե­նա­պետ Ե­սա­յի Տե­միր VADİP-ի ե­րէ­կուան ժո­ղո­վին ըն­թաց­քին մեր ան­ձին մէջ հան­դէս ե­կաւ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թին ուղ­ղեալ լուրջ սադ­րանք­նե­րով։ Սա­մա­թիոյ վե­րա­բե­րեալ մեր վեր­ջին հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րուն պատ­ճա­ռով զայ­րա­ցած էր ան, ու նոյ­նիսկ քա­նի մը օր ա­ռաջ հե­ռա­ձայ­նի վրայ սպառ­նա­ցած էր մե­զի։

ԿԱ­ՐՕ Վ. ՄԱՆ­ՃԻ­ԿԵԱՆ

Մեծ ե­ղեռ­նի տե­ղա­հա­նու­թե­նէն ետք, երբ քե­սապ­ցիք վե­րա­դար­ձած են գիւղ, ա­նոնց թի­ւը նուա­զած է 8500-էն մին­չեւ 2300, եւ ընդ­հան­րա­պէս  ապ­րած են հա­ցա­հա­տիկ­նե­րու վա­րու­ցա­նէն: Կ՚ը­սուի, թէ լեռ­նե­րու ծեր­պե­րուն վրայ, երբ գտած են փոք­րիկ՝ 50 սմ.x50 սմ. ծա­ւա­լով փոք­րիկ գոգ մը, ի­րենց բաճ­կո­նին գրպա­նի («ջը­պը­գուն» կո­չուած) ափ մը ցո­րե­նը ցա­նած, հնձած, ա­պա ա­լիւ­րի ու հա­ցի վե­րա­ծած՝ կրցած են քարշ տալ ի­րենց տա­ռա­պա­լի կեան­քը… Վե­րապ­րե­լով՝ ա­նոնց թի­ւը հա­սած է մօտ 7000-ի, Հա­յաս­տան ներ­գաղ­թի նա­խօ­րէին:

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Արծուի Բախչինեան վերջին գրքին հրատարակութեան առթիւ բացառիկ ու ծաւալուն հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Կը սիրեմ քալել չտրորուած ճանապարհներով ու տեսնել, թէ ո՞ր երկրի հայ համայնքի պատմութիւնը անտեսուած է, պարզապէս մարդիկ չեն իսկ մտածած, թէ այնտեղ կրնայ ըլլալ հայկական պատմութիւն, բայց մեր ժողովուրդը իսկապէս եղած է ամէն տեղ, կը մնայ միայն գտնել զայն»:

Կեդ­րո­նա­կա­նի ըն­տա­նի­քը ե­րէկ խան­դա­վառ օր մը ապ­րե­ցաւ շրջա­նա­ւար­տից տա­րե­կան հա­ւա­քին առ­թիւ։ Բա­ժա­կի օ­րուան ա­ւան­դա­կան հա­ւա­քոյ­թը տե­ղի ու­նե­ցաւ Կեդ­րո­նա­կան սա­նուց միու­թեան հա­ւա­քա­տե­ղիին մէջ։ Զա­նա­զան սե­րունդ­նե­րէ շրջա­նա­ւարտ­ներ ապ­րե­ցան զի­րար վե­րագտ­նե­լու հրճուան­քը։ Ճա­շի սե­ղան­նե­րուն շուրջ ա­նոնք հա­ճե­լի զրոյց ու­նե­ցան ի­րա­րու մի­ջեւ, վեր­յի­շե­ցին ի­րենց ա­շա­կեր­տու­թեան տա­րի­նե­րը, նաեւ հնա­րա­ւո­րու­թիւն ու­նե­ցան թարմ տե­ղե­կու­թիւն­ներ քա­ղե­լու դպրո­ցի ներ­կայ վի­ճա­կին շուրջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ կը խոր­հիք սի­րե­լի՜­ներ. ա­մէն ինչ որ կ՚ու­տենք, որ­պէս սնունդ, օգ­տա­կա՞ր է, չէ՞ք մտա­ծեր որ շատ ան­գամ վնա­սա­կար կ՚ըլ­լան ա­նոնք, որ կը կար­ծենք թէ օգ­տա­կար է։ Նոյն­պէս՝ մար­դուս բեր­նէն ե­լած ա­մէն խօսք օգ­տա­կար կրնա՞յ ըլ­լալ եւ կամ է­ջի յանձ­նուած ա­մէն նա­խա­դա­սու­թիւն կրնա՞յ ներշն­չիչ ըլ­լալ։