Արխիւ

Ե­րե­ւա­նի Մա­տե­նա­դա­րա­նի տնօ­րէն Հրա­չեայ Թամ­րա­զեա­նի ան­ժա­մա­նակ մա­հը խոր ցա­ւի մթնո­լորտ ստեղ­ծած է հայ­կա­կան գի­տա­կան աշ­խար­հէն ներս։ Այ­սօր, Ե­րե­ւա­նի մէջ, Նոր Նոր­քի Ս. Սար­գիս ե­կե­ղեց­ւոյ եր­դի­քին տակ տե­ղի կ՚ու­նե­նայ Հրա­չեայ Թամ­րա­զեա­նի հո­գե­հան­գիս­տը։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Դժբախ­տա­բար մարդ ա­րա­րա­ծը իր լի­նե­լու­թեան ճամ­բուն վրայ է տա­կա­ւին ու դեռ «հե­ռու է» ցան­կա­լին, մինչ այդ պայ­քա­րը կը շա­րու­նա­կուի ա­նաս­նա­կան հու­նով, ի­րար յօ­շո­տե­լու, ի­րա­ւունք կոր­զե­լու, ու­նե­նա­լու եւ ա՛լ ա­ւե­լի ու­նե­նա­լու մար­մա­ջով տա­րուած. ահ­ա ու­նինք այսօրուան աշ­խար­հը, որ ար­դէն բռնկած վա­ռօդ մըն է ու ո՞վ պի­տի մա­րէ զայն, եւ ո՞վ կրնայ...

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք 6 Նո­յեմ­բեր 1937 թուա­կիր «ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ»ի մէջ հրա­տա­րա­կուած, Ար­տա­շէս Գալ­փաք­ճեա­նի «Լաւ Խօ­սա­լու եւ Հա­մո­զե­լու Ա­րուես­տը» խո­րագ­րեալ շա­հե­կան յօ­դուա­ծը։

​Թուրքիա-Գերմանիա յարաբերութիւններուն մէջ հայկական հարցը դարձեալ որոշիչ գործօնի վերածուած:
Պերլինի ղեկավարութիւնը կը շեշտէ, որ Պունտեստակի կողմէ ընդունուած բանաձեւը չունի պարտադիր բնոյթ:

ԲԺԻՇԿ ԿԱՐ­ՊԻՍ ՀԱՐ­ՊՈ­ՅԵԱՆ

Վի­զի ցա­ւը հի­ւան­դու­թիւն մը չէ, այլ` ախ­տան­շան մը, որ կը յայտ­նուի շատ մը հի­ւան­դու­թիւն­նե­րու եւ անբ­նա­կան ե­րե­ւոյթ­նե­րու պատ­ճա­ռով: Ժո­ղո­վուր­դին 25 տո­կո­սը կը գան­գա­տի վի­զի ցա­ւէ: Ա­նի­կա կը պա­տա­հի ո­րե­ւէ մէկ տա­րի­քի եւ եր­կու սե­ռե­րու մէջ, ա­ռանց խտրու­թեան:

Հա­յու­թեան ա­ռըն­չու­թիւ­նը Պէյ­րու­թի Ա­մե­րի­կեան Հա­մալ­սա­րա­նին (ՊԱՀ) ար­դէն ա­ւե­լի քան հա­րիւ­րա­մեայ պատ­մու­թիւն մը ու­նի: Դեռ Ե­ղեռն­էն իսկ ա­ռաջ, թէ՛ կիլ­իկ­իա­հայ եւ թէ ա­րեւմ­տա­հայ ու­սում­նա­տենչ երի­­տա­սարդ­ներ ու­սա­նել­ու կը ղրկուէին կամ կու գայ­ին այն ա­տեն Սիր­իըն Փրո­թեսթ­ընթ գոլ­ըճ կոչ­ու­ող այս ե­րախ­տա­շատ հաս­տա­տութ­իւն­ը:

«Ար­փա» հիմ­նար­կին կազ­մա­կեր­պու­թեամբ, Վա­հէ Պէր­պէ­րեա­նի եւ Վա­հիկ Փիր­համ­զէիի բե­մադ­րած «3 շա­բաթ Ե­րե­ւա­նում» ժա­պա­ւէ­նը Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու մէջ ա­ռա­ջին ան­գամ ըլ­լա­լով պի­տի ցու­ցադ­րուի յա­ռա­ջի­կայ Սեպ­տեմ­բե­րի 14-ին, Չո­րեք­շաբ­թի, Հո­լի­վու­տի «Egyptian Theatre»ի մէջ:

Մատենադարանի տնօրէնը անժամանակօրէն կնքեց իր մահկանացուն՝ յետ երկարատեւ հիւանդութեան:
Հայկական գիտական աշխարհը կը սգայ հեղինակաւոր միջնադարագէտ Հրաչեայ Թամրազեանի մահը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­թէ մարդս պէտք է պա­տաս­խա­նա­տո՛ւ ըլ­լայ իր գոր­ծո­ղու­թեան լաւ կամ վատ հե­տե­ւանք­նե­րուն հա­մար, ան պի­տի ու­նե­նայ ո՛չ միայն ո­րո­շեալ չա­փա­հա­սու­թիւն կամ կա­տա­րեալ տա­րիք, այ­սինքն՝ ա­ռողջ եւ հա­սուն մտա­ծու­թիւն, այլ նաեւ «կամ­քի ա­զա­տու­թիւն», կամ որ նոյնն է՝ «յօ­ժա­րա­կամ հա­ճու­թի՛ւն»։­