Արխիւ

Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի ըն­տա­նի­քը ներ­կա­յիս յու­զում­նա­խառն զգա­ցում­ներ կ՚ապ­րի վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նի փո­փո­խու­թեան առ­թիւ։ Ինչ­պէս հա­ղոր­դած էինք, Ար­մէն Սա­րու­խա­նեան հեր­թը կը փո­խան­ցէ Ժա­նէթ Ա­ւե­տի­քեա­նին։

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Մեր գիտ­ցած ըմբռ­նու­մով՝ մեղ­րա­լու­սի­նը կ­­՚ըլ­լայ եր­կու հո­գիի հա­մար, հարս ու փե­սայ։ Սա­կայն կ՚ե­րե­ւի թէ կան բա­ցա­ռու­թիւն­ներ, հի­մա թոյլ տուէք բա­ցատ­րեմ։

Յա­ռա­ջի­կայ Օ­գոս­տո­սի 12-ին, «Ա­րե­նի փա­ռա­տօն» հիմ­նադ­րա­մը, Գո­րի­սի քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նին հետ հա­մա­տեղ եւ Հա­յաս­տա­նի Տնտե­սու­թեան  նա­խա­րա­րու­թեան ա­ջակ­ցու­թեամբ՝ կը կազ­մա­կեր­պէ եր­րորդ «Սիւ­նեաց ա­ւան­դոյթ­ներ» փա­ռա­տօ­նը, Սիւ­նի­քի մար­զի Գո­րիս քա­ղա­քին մէջ: Փա­ռա­տօ­նին ներ­կայ պի­տի ըլ­լան Սիւ­նի­քի մար­զի բո­լոր հա­մայնք­նե­րը, ո­րոնք կը ներ­կա­յաց­նեն ի­րենց բերքն ու բա­րի­քը:

Հա­յաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թեան ե­րէ­կուան ժո­ղո­վին ըն­թաց­քին ո­րո­շուե­ցաւ հիմ­նել հա­րիւր տո­կոս բաժ­նե­մա­սով պե­տա­կան ըն­կե­րու­թիւն մը, որ հնա­րա­ւո­րու­թիւն պի­տի ու­նե­նայ Ի­րա­նէն կազ գնե­լու, նե­րա­ծե­լու կամ ար­տա­ծե­լու։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, նոր ըն­կե­րու­թիւ­նը կը կո­չուի «Է­ներ­կաիմ­փեքս»։

Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Րէ­ճէպ Թայ­յիպ Էր­տո­ղան նա­խըն­թաց օր Ան­գա­րա­յի մէջ հան­դի­պում մը ու­նե­ցաւ Ատր­պէյ­ճա­նի Քա­րիւ­ղի պե­տա­կան ըն­կե­րու­թեան՝ ՍՕ­ՔԱՐ-ի նա­խա­գահ Ռէօվ­նակ Ապ­տուլ­լա­յե­ւի հետ։

Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան ա­ւագ դա­տա­խազ Գէորգ Կոս­տա­նեան ե­րէկ հրա­ժա­րե­ցաւ իր պաշ­տօ­նէն։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, Նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան վա­ւե­րա­ցու­ցած է իր հրա­ժա­րա­կա­նը։

Երեւանի Ազատութեան հրապարակին վրայ մարդասիրական տրամադրութիւններու վառ դրսեւորում:
«Կ՚ուզեմ համոզուիք, որ ոստիկանութիւնը ծեծող-ջարդող կառոյց մը չէ, կը պաշտպանէ ժողովուրդը»:

Նա­խըն­թաց օր հա­ճոյքն ու­նե­ցանք խմբագ­րա­տանս մէջ հիւ­րըն­կա­լե­լու վաս­տա­կա­ւոր կրթա­կան մշակ ու գիտ­նա­կան Տքթ. Ար­մա­ւե­նի Մի­րօղ­լուն, որ մե­զի նուի­րեց Ե­րե­ւա­նի մէջ վեր­ջերս հրա­տա­րա­կուած իր գիր­քը, որ կը կո­չուի «Պոլ­սա­հա­յե­րը (1923-1939)»։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Չեմ յի­շեր ո՛ր դա­սա­պահն էր՝ միայն այն, թէ քննու­թեան պահ էր, տետ­րա­կիս նախ­կին է­ջե­րը կը պրպտէի հոն­կէ ակն­կա­լե­լով օգ­նու­թիւն՝ հար­ցու­մի մը պա­տասխա­նե­լու, մինչ լսուե­ցաւ ու­սու­ցի­չին ձայ­նը. «Հրեան երբ սնան­կա­նայ, հին տետ­րակ­նե­րը կը պրպտէ»: Ի հարկէ անձ­նա­կան դաս չըլ­լա­լուն՝ գլա­նը կը հարուա­ծէր զիս...։