Արխիւ

Կը շնորհաւորեմ յարգելի պարոն Արա Գօչունեանը՝ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթի 110-ամեակի առիթով, եւ կը մաղթեմ, որ օրաթերթը ունենայ անխափան եւ արգասաւոր ուղի:

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

Ժամանակի թաւալքին հետ միասին բոլորս իբրեւ անցաւոր էակներ կ՚ապրինք, կ՚արարենք, կը ստեղծագործենք, բայց ժամանակ մը ետք մեր աչքերը փակելով՝ կը ննջենք։ Սակայն ժամանակի թաւալքը չի՛ կրնար կասեցնել անմահանուն անուններու անմահ գործերը, որոնք իրենց հետքը ձգած են ժամանակի հոսունութեան մէջ։

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հակառակ որ շրջան մը աշխատած եմ նաեւ հեռատեսիլի մէջ, որ կը թուի՝ աւելի գայթակղիչ տեղ մըն է, սակայն տպագիր թերթը լրագրողիս համար եղած է եւ կը մնայ առաջնային, քանի որ մանուկ հասակիս առաջին գրութիւնս տպագիր թերթի մէջ լոյս տեսած է, ինչ որ ճակատագրական եղած է յետագայ լրագրողական աշխատանքի համար՝ ճանապարհ բանալու առումով:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Խօսքը ժողովրդային բառին մասին է, որ այս թերթը արդէն հարիւր եւ տասն տարիէ կը պահէ: Պոլսոյ զիկ-զակներէն, անոր նեղ ու աղմկոտ փողոցներէն սլացող, «գաղտնի ճամբայ» մը կը բանար ԺԱՄԱՆԱԿ-ը ինծի համար:

Ես ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի ըն­թեր­ցողն եմ ար­դէն հինգ տա­րիէ ի վեր եւ ե­րե­ւի, թէ չեմ գի­տեր՝ քի­չե­րէ՞ն մին, թէ՞ շա­տե­րէն մին, թէ, որ ե­ղած եմ նաեւ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի խմբագ­րա­տա­նը, ուր շատ աշ­խա­տան­քա­յին մթնո­լորտ կայ, շատ բա­րե­կա­մա­բար կ՚ըն­դու­նին բո­լո­րը եւ  նոյն կերպով կը ճա­նա­պար­հեն: 
ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի մա­սին խօ­սե­լու ա­տեն ես կ՚ու­զեմ ըն­դա­մէ­նը քա­նի մը յատ­կա­նի­շեր նշել. Նախ՝ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ը, կը կար­ծեմ, տա­րա­ծքաշր­ջա­նա­յին թերթ է, հա­կա­ռակ, որ ան կը հրա­տա­րա­կուի Պո­լիս, բայց շնոր­հիւ այն հար­ցադ­րում­նե­րու, ո­րոնք ընդգր­կուած են ա­նոր է­ջե­րուն մէջ եւ նաեւ շնոր­հիւ Սա­գօ Ա­րեան թըղ-թակ­ցի, որ սիւ­նակ ու­նի այն­տեղ, ան կը դառ­նայ տա­րա­ծքաշր­ջա­նա­յին թերթ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սիրոյ կարեւորութիւնը եւ անհրաժեշտութիւնը աւելի յստակ ինչպէ՞ս կարելի է բացատրել. եթէ չկայ սէր, չկայ նաեւ որեւէ բան մարդուս համար։ Արդարեւ սէրը կեա՛նք է եւ կեանքի աղբիւր, եւ չափազանցած չենք ըլլար եթէ ըսենք. եթէ սէր չկայ՝ կեանք ալ չկա՛յ։

110-ամեակի առթիւ տեղի ունեցած տարեդարձի ձեռնարկը հնարաւորութիւն ընձեռեց նախանշելու՝ թերթիս վերամեկնաբանեալ առաքելութեան հիմնական առանցքները:
Երկու նիստով յոբելենական հաւաք:
Յայտնի գրականագէտներ դրուատիքը հիւսեցին՝ բանասէր Սեւան Տէյիրմենճեանի ջանքերով սկիզբ առած հրատարակչական աշխատանքի ծիրէն ներս կատարուած արտադրութեան, ընդգծելով պտուղներուն որակն ու պատրաստութեան լայն մտահորիզոնները:
ԺԱՄԱՆԱԿ-ի www.jamanak.com կայքէջը՝ ուրոյն պատուհան մը, ուրկէ լոյս կը սփռուի հայ իրականութեան օրակարգի բազում նիւթերու ամենահետաքրքրական երեսակներուն վրայ:

Կը շնոր­հա­ւո­րեմ յար­գե­լի պա­րոն Ա­րա Գօ­չու­նեա­նը՝ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱ­Կ օ­րա­թեր­թի 110-ա­մեա­կի ա­ռի­թով, եւ կը մաղ­թեմ, որ օ­րա­թեր­թը ու­նե­նայ ան­խա­փան եւ ար­գա­սա­ւոր ու­ղի: 
Սե­ւան Տէ­յիր­մեն­ճեա­նի աշ­խա­տա­սի­րու­թեամբ եւ Վա­հէ Թաշ­ճեա­նի յա­ռա­ջա­բա­նով «Ռու­բէն Զար­դա­րեան. Յօ­դուած­ներ» գիր­քի մէջ լոյս տե­սած են այն յօ­դուած­նե­րը, ո­րոնք Զար­դա­րեան գրած է ԺԱ­ՄԱ­ՆԱ­Կ օ­րա­թեր­թին աշ­խա­տակ­ցե­լու ա­միս­նե­րուն՝ 1908 թուա­կա­նի Նո­յեմ­բե­րէն մին­չեւ 1909 թուա­կա­նի Ապ­րի­լը:

Ա­նոնք ո­րոնք քիչ թէ շատ ծա­նօթ են 19-րդ դա­րու վեր­ջա­ւո­րու­թեան եւ 20-րդ դա­րու սկիզ­բի ա­րեւմ­տա­հայ մա­մու­լին, ա­պա պատ­կե­րա­ցում ու­նին թէ ան ինչ վիթ­խա­րի ծով է, ով­կիա­նոս՝ տա­րե­գիր­քեր, օ­րա­ցոյց­ներ, պար­բե­րա­գիր­քեր, ամ­սա­գիր­քեր, հան­դէս­ներ եւ այլն...