Արխիւ

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Թուր­քիա կ՚ապ­րի ծանր շրջան մը։ Շա­բաթ­նե­րէ ի վեր ա­մէն օր ա­րիւ­նա­հե­ղու­թիւն կ՚ապ­րուի երկ­րին մէջ։ Զի­նուոր­ներ, ոս­տի­կան­ներ թի­րախ կը դառ­նան ա­հա­բեկ­չա­կան յար­ձա­կում­նե­րու։ Հան­րա­յին կար­ծի­քը խոր մտա­հո­գու­թեամբ ու ցա­սու­մով կը հե­տե­ւի այս տմար­դի զար­գա­ցում­նե­րուն։

ՆԱ­ԶԱ­ՐԷԹ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

1576 տա­րի ա­ռաջ, ­Սեպ­տեմ­բեր 7-ին, ծե­րու­նա­զարդ 91 տա­րե­կա­նին, վախ­ճա­նե­ցաւ հա­յոց վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տը՝ ­Սուրբ ­Սա­հակ Պար­թեւ (348-439)։

Քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ Մուս­թա­ֆա Սա­րը­կիւ­լի կազ­մա­կեր­պու­թեամբ, Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան եւ պոլ­սա­հայ հո­գե­ւո­րա­կա­նաց դա­սուն ան­դամ­նե­րը ան­ցեալ շաբ­թուան մէջ հիւ­րըն­կա­լուե­ցան «Փե­լիթ» ծա­ղա­րա­նի սե­փա­կա­նա­տէր Սե­լա­հատ­տին Ա­յա­նի կող­մէ։

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Ե­րե­ւան: Իր ա­նու­նը կրող կա­ռու­ցուող թա­ղա­մա­սի տան մէջ կամ ճա­շա­րա­նը յա­ճախ միա­սին ե­ղած էինք Վա­հագն Յով­նա­նեա­նի հետ: Ար­տա­կարգ անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը, ո­րուն հա­մար հայ­րե­նի­քը եւ ա­նոր կա­ռու­ցու­մը ո՛չ լու­սան­կար էին, ո՛չ ճառ, այլ՝ կեան­քի ա­րա­րում:

Մե­սե­չու­սե­ցի «Լես­լի» հա­մալ­սա­րա­նի «Լեն­տըր» ա­րուես­տի կեդ­րո­նին մէջ վերջերս տե­ղի ու­նե­ցաւ շրջա­նի ա­ւե­լի քան յի­սուն ա­րուես­տա­գէտ­նե­րու գոր­ծե­րու հա­ւա­քա­կան ցու­ցա­հան­դէ­սը: Ա­նոնց կար­գին էր ա­րուես­տա­գէտ Ա­րա Ա­զատ:

Հա­յաս­տա­նի Ար­դա­րա­դա­տու­թեան նա­խա­րար Ար­փի­նէ Յով­հան­նի­սեան ար­դէն պաշ­տօ­նա­պէս ձեռ­նար­կած է աշ­խա­տան­քի։ Վար­չա­պետ Յո­վիկ Աբ­րա­հա­մեան նա­խըն­թաց օր նո­րան­շա­նակ նա­խա­րա­րը ներ­կա­յա­ցուց Հա­յաս­տա­նի Ար­դա­րա­դա­տու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան աշ­խա­տա­կազ­մին։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ե­մէ­նի Սա­ֆէր քա­ղա­քին մէջ, Ուր­բաթ օր, «Ան­սար Ալ­լահ»ի եւ Ա­լի Ապ­տալ­լա Սա­լէ­հի ու­ժե­րուն կող­մէ գրան­ցուած յար­ձա­կու­մը ծանր հա­րուած կը հաս­ցնէր շրջան հա­սած Ա­րա­բա­կան Միա­ցեալ Է­մի­րու­թիւն­նե­րու եւ Պահ­րէյ­նի ու­ժե­րուն: Գրո­հին հե­տե­ւան­քով կը զոհուէին հա­րիւր­վեց զի­նուոր­ներ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կրօն եւ բնու­թիւն՝ եր­կուքն ալ միեւ­նոյն ծնո­ղին զա­ւակ­ներն են, Հօր զա­ւակ­նե­րը, որ հա­ւա­տար­մու­թեամբ կը գոր­ծադ­րեն Ա­նոր կամ­քը եւ քա­նի որ նո՛յն Հօր որ­դի­ներն են, եր­բեք ի­րա­րու չեն հա­կա­ռա­կիր։ Ա­րուես­տա­կան կեր­պով, կրօ­նը եւ բնու­թիւ­նը հա­կադ­րել՝ նուա­զա­գոյն բա­ցատ­րու­թեամբ, ան­խո­հե­մու­թիւն է եւ սխա՛լ։

Ե­րէկ, Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ. Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը Մայր Ա­թոռ Ս. Էջ­միած­նի մէջ ըն­դու­նեց Հայ­կա­կան զի­նեալ ու­ժե­րու հո­գե­ւոր սպա­սա­ւոր­նե­րէն Յով­հան­նէս Սար­կա­ւագ Գալս­տեա­նը, որ Օ­գոս­տո­սի 11-ին գլու­խէն վի­րա­ւո­րուած էր սահ­մա­նին վրայ՝ Ատր­պէյ­ճա­նի զօր­քե­րուն կող­մէ բա­ցուած կրա­կին հե­տե­ւան­քով։