Արխիւ

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Յու­լիս 6-ին հայ ժո­ղո­վուր­դը կ՚ո­գե­կո­չէ մա­հո­ւան 11-րդ ­տա­րե­լի­ցը քսա­նե­րորդ դա­րու մե­ծա­վաս­տակ հա­յա­գէ­տին՝ բա­նա­սէր ու լե­զո­ւա­բան ա­կա­դե­մա­կան ­Գէորգ ­Բեգ­լա­րի ­Ջա­հու­կեա­նի (1920-2005), որ ոչ միայն ման­կա­վար­ժա­կան իր բե­ղուն գոր­ծու­նէու­թեամբ սե­րունդ­ներ հաս­ցուց, այ­լեւ գի­տա­կան իր պատ­կա­ռե­լի վաս­տա­կով լու­սա­ւո­րեց հա­յոց գա­լիք սե­րունդ­նե­րու ու­ղին՝ ազ­գա­յին մեր հո­գեմ­տա­ւոր ժա­ռան­գու­թեան հա­ղոր­դո­ւե­լու եւ տէր կանգ­նե­լու ուղ­ղու­թեամբ։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​(Յայտ­նի է, այն ա­տեն խելքս չէր
հաս­ներ «ազ­գի ծա­ռա­յել»ուն ինչ
ըլ­լա­լուն եւ «ազ­գի ծա­ռա­յող»նե­րուն
գլխուն գա­լիք­նե­րը)։
ՎԱՐԴ­ԳԷՍ ԳՈՒ­ՐՈՒԵԱՆ

Ս. ՄԱՀ­ՍԷ­ՐԷ­ՃԵԱՆ

Յու­նի­սի կէ­սե­րուն Հա­յաս­տան, հայ ժո­ղո­վուրդն ու հայ եր­գը հրա­ժեշտ տուին մեծ ա­րուես­տա­գի­տու­հիի մը՝ երգ­չու­հի եւ եր­գիչ­նե­րու դաս­տիա­րակ Օ­ֆե­լիա Համ­բար­ձու­մեա­նին, ո­րուն մեկ­նու­մով մեր ժո­ղովր­դա­կան եր­գի պատ­մու­թեան մէջ  դա­րաշր­ջան մը վերջ գտաւ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը կրկնենք՝ «ա­ռող­ջու­թիւն»ը իր ընդ­հա­նուր եւ լայն ա­ռու­մով, պէտք չէ՛ հասկ­նալ միայն «մարմ­նա­կան ա­ռող­ջու­թիւն»։ Ար­դա­րեւ, մարդ միայն մարմ­նա­ւոր էակ մը չէ, այլ նաեւ՝ հո­գե­ւոր եւ մտա­ւոր, բա­նա­կան էակ մըն է։ Ու­րեմն չի բա­ւեր միայն «մարմ­նա­կան ա­ռող­ջու­թիւն»ը՝ կա­տա­րեալ ա­ռողջ մարդ մը ըլ­լա­լու հա­մար, հա­պա պէտք է նաեւ հո­գե­կան ու մտա­յին ա­ռող­ջու­թիւ­նը, ը­սենք՝ կա­տա­րե­լու­թիւ­նը։

Հա­յաս­տան կա­տա­րած իր ե­ռօ­րեայ այ­ցե­լու­թեան ըն­թաց­քին Հռո­մի Ֆրան­սիս­քոս Պա­պը ա­ռա­քե­լա­կան օրհ­նա­գիր շնոր­հեց ԳՈ­ՀԱՐ նուա­գա­խում­բի եւ երգ­չա­խում­բի հիմ­նա­դիր Գո­հար Խա­չա­տու­րեա­նին:

Վար­շա­ւիոյ մէջ այ­սօր տե­ղի կ՚ու­նե­նայ ՆԱ­ԹՕ-ի գա­գա­թա­ժո­ղո­վը, որ ա­ռաջ­նա­հերթ տեղ կը զբա­ղեց­նէ մի­ջազ­գա­յին օ­րա­կար­գի վրայ։ Եր­կօ­րեայ այս գա­գա­թա­ժո­ղո­վին կը վե­րագ­րուի ար­տա­սո­վոր նշա­նա­կու­թիւն՝ հա­մաշ­խար­հա­յին հրա­տապ հիմ­նախն­դիր­նե­րու ըն­թաց­քին եւ ա­նոնց նկատ­մամբ դա­շին­քի դիր­քա­ւոր­ման ա­ռու­մով։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Իս­րա­յէ­լի վար­չա­պե­տին հա­մար մեծ յաղ­թա­նակ կը հա­մա­րուէր վե­րա­տի­րա­նալ իս­րա­յէ­լեան այն հրա­սայ­լե­րէն մէ­կուն, որ բռնագ­րուած էր 1982 թուա­կա­նին լի­բա­նա­նեան Պե­քաա­յի մէջ: Իս­րա­յէ­լի Լի­բա­նան ներ­խուժ­ման ըն­թաց­քին տե­ղւոյն «Սուլ­թան Եա­գու­պ» շրջա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ճա­կա­տա­մար­տի ա­տեն սու­րիա­կան բա­նա­կը յա­ջո­ղած էր գրա­ւել իս­րա­յէ­լեան քա­նի մը հրա­սայ­լեր, ո­րոնք ա­ւե­լի ուշ տա­րուած էին Մոս­կուա: Այդ ռազ­մի ա­տեն քիչ չէր ռուս մաս­նա­գէտ­նե­րու ցու­ցա­բե­րած նե­ցու­կը Սու­րիոյ բա­նա­կին, ու այդ հրա­սայ­լե­րուն գրա­ւու­մը կը հա­մա­րուէր հա­մա­տեղ գոր­ծակ­ցու­թեան դրա­կան ար­դիւնք:

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու դար­ձանք, թէ ներ­կայ շաբ­թուան սկիզ­բին իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է Կեդ­րո­նա­կա­նի ըն­տա­նի­քի ե­րի­ցա­գոյն ան­դամ­նե­րէն մին՝ Ար­ման Շի­րին, որ իր սե­րուն­դի ե­զա­կի դէմ­քե­րէն մին էր եւ մեծ յար­գանք ու հա­մակ­րանք կը վա­յե­լէր ըն­կե­րա­յին կեան­քէ ներս։ Իր կո­րուս­տը խոր ցաւ յա­ռա­ջա­ցու­ցած է հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րուն մօտ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պէտք է խոս­տո­վա­նինք, թէ մեր ա­մէն կար­դա­ցա­ծին չենք հա­ւա­տար, մա­նա­ւանդ երբ գրուա­ծին նիւ­թը «անձ» մըն է։ Յա­ճախ խոր­հած ենք թէ՝ ե­թէ նոյն գրուածք­նե­րը տա­րի­ներ վերջ կար­դա­ցուին, կար­դա­ցող­ներ պի­տի կար­ծեն կամ պի­տի են­թադ­րեն, որ իր մա­սին գրուած «անձ»ը՝ «դի­ցա­բա­նա­կան հսկայ» մըն է իր ի­մա­ցա­կան յատ­կու­թիւն­նե­րո­վը եւ գե­ղա­րուես­տա­կան տա­ղան­դո­վը։