Արխիւ

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Փա­րի­զը հա­րուա­ծած ա­հա­բեկ­չու­թե­նէն ետք, թէեւ ե­րե­ւու­թա­պէս կեան­քը վե­րա­դար­ձած է իր բնա­կա­նոն հու­նին, սա­կայն մար­դոց հո­գի­ներն ու ամ­բողջ նե­րաշ­խար­հը ցնցուած են: Խոր­քին մէջ մար­դոց ա­ռօ­րեան այ­լեւս դժուար թէ կը վե­րա­դառ­նայ իր նախ­կին վի­ճա­կին:

​Ե­րէկ, Գում­գա­բուի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ կա­նանց հա­ւա­քոյթ մը՝ ի նպաստ Պէզ­ճեան Մայր վար­ժա­րա­նի։ Հա­մա­նուն սրա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ձեռ­նար­կը կազ­մա­կեր­պուած էր դպրո­ցի Ծնո­ղաց միու­թեան եւ Տիկ­նանց յանձ­նա­խում­բին կող­մէ։

Գա­տը­գիւ­ղի Ս. Թա­գա­ւոր ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ Ս. Պա­տա­րա­գի մա­տուց­մամբ կա­տա­րուած հո­գե­հանգս­տեան պաշ­տօ­նով յի­շա­տա­կուե­ցան ազ­գա­յին բա­րե­րար­ներ՝ Ա­բիկ եւ Մա­թուս Ուն­ճեան հա­րա­զատ­նե­րը։ Ս. Պա­տա­րա­գը մա­տոյց  ե­կե­ղե­ցոյ քա­րո­զիչ՝ Տ. Յա­րու­թիւն Ա­բե­ղայ Տա­մա­տեան։ Ա­րա­րո­ղու­թեան ներ­կայ ե­ղաւ նաեւ ե­կե­ղեց­ւոյ ե­րէց՝ Տ. Գրի­գոր Ա. Քհնյ. Տա­մա­տեան։

Ե­րէկ ե­րե­կո­յեան ժա­մե­րուն Իս­թան­պու­լի մէջ ապրուե­ցաւ պայ­թում մը։ Պայ­րամ­փա­շա­յի մէջ պա­տա­հե­ցաւ դէպ­քը, ո­րու հե­տե­ւան­քով մէկ հո­գի վի­րա­ւո­րուե­ցաւ։ 

Ազ­գա­յին կրթու­թեան նա­խա­րա­րու­թիւ­նը ու­շագ­րաւ փո­փո­խու­թիւն մը կա­տա­րած է՝ նա­խակր­թա­րա­նի չոր­րորդ դա­սա­րա­նին պար­տա­դիր դա­սա­ւան­դուող «Մար­դու ի­րա­ւունք­ներ, քա­ղա­քա­ցիու­թիւն եւ ժո­ղովր­դա­վա­րու­թիւն» ա­ռար­կա­յի դա­սագր­քին մէջ։ Տե­ղա­կան մա­մու­լին մօտ եւս ար­ձա­գանգ գտած է այս փո­փո­խու­թիւ­նը, ո­րու հի­ման վրայ մար­դու ի­րա­ւուք­ներն ու ժո­ղովր­դա­վա­րու­թիւ­նը մա­նուկ­նե­րուն պի­տի բա­ցատ­րուի թրքա­կան, քրդա­կան, հայ­կա­կան եւ այլ ժո­ղո­վուրդ­նե­րու հէ­քեաթ­նե­րուն մի­ջո­ցաւ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

​Պոլ­սա­հա­յու­թիւ­նը հրա­ժեշտ կու տայ բա­նաս­տեղծ Զա­րեհ Խրա­խու­նիին, ո­րու Ազ­գա­յին յու­ղար­կա­ւո­րու­թեան կար­գը վա­ղը տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ Պէ­յօղ­լուի մէջ։ Մեր ամ­լա­ցած մշա­կու­թա­յին կեան­քի պայ­ման­նե­րով ան­փո­խա­րի­նե­լի է այս կո­րուս­տը։

Մար­սէյ­լի մէջ շա­բա­թա­վեր­ջին տե­ղի ու­նե­ցաւ ձեռ­նարկ մը, որ ձօ­նուած էր Փա­րի­զի նախ­կին «Յա­ռաջ» օ­րա­թեր­թի եր­կա­րա­մեայ խմբագ­րա­պե­տու­հի հան­գու­ցեալ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի յի­շա­տա­կին։ Այս ձեռ­նար­կին ըն­թաց­քին ար­ժե­ւո­րուե­ցան թէ՛ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի վաս­տա­կը եւ թէ «Յա­ռաջ» օ­րա­թեր­թի ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը։ Ար­դա­րեւ, 1925 թուա­կա­նին հիմ­նուած եւ 2009 թուա­կա­նին փա­կուած «Յա­ռաջ»ը Ե­ղեռ­նէն վերջ Եւ­րո­պա­յի մէջ հրա­տա­րա­կուած ա­ռա­ջին հա­յե­րէն օ­րա­թեր­թը հան­դի­սա­ցած էր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դոց դի­մա­ւո­րուած կա­րե­ւոր հար­ցե­րէն մին է՝ օգ­տա­կա­րը եւ ա­նօ­գու­տը, ար­ժէ­քը եւ ա­նար­ժէ­քը չկա­րե­նալ զա­նա­զա­նել։ Ու­րիշ խօս­քով՝ մար­դիկ ի­րենց հա­մար կա­րե­ւոր եւ անհ­րա­ժեշտ ե­ղա­ծը եւ ո­րե­ւէ ար­ժէք չներ­կա­յաց­նո­ղը, վնա­սա­կա­րը չեն կրնար զա­նա­զա­նել, չեն անդ­րա­դառ­նար, թէ ո՛­րը օգ­տա­կար է եւ ո՛­րը վնա­սա­կար, եւ այդ իսկ պատ­ճա­ռով կը տու­ժեն շատ ան­գամ եւ կը վնա­սուին։

​Շիշլիի «Քենթ» մշակոյթի կեդրոնի երդիքին տակ խանդավառ երեկոյթ մը:
Մեր համայնքի համակրելի մեներգիչը՝ Պարթեւ Կարեան դարձեալ վերացուց ունկնդիրները, որոնք ցնծացին իր կատարումներով:
Ձեռնարկին ներկայ էին նաեւ Տ. Արամ Արք. Աթէշեան եւ Տ. Սահակ Եպսկ. Մաշալեան: