Արխիւ

Շու­շիի մէջ տե­ղի ու­նե­ցա­ւ Ա­լիո­նա Ստեր­լի­կո­վա­յի ստեղ­ծած նո­րա­ձեւ հա­գուս­նե­րու ցու­ցադ­րու­թիւ­նը։
Նո­րա­ձե­ւու­թեան ցու­ցադ­րու­թեան մտայ­ղաց­ման հե­ղի­նակ, հա­գուս­տի ձե­ւա­ւո­րող Ա­լիո­նա Ստեր­լի­կո­վա­յի հա­մա­ձայն,  ձեռ­նար­կին նպա­տա­կն­ է ներ­կա­յաց­նել Ար­ցա­խի գրաւ­չու­թիւնն ու ա­նոր ա­նա­ղարտ բնու­թիւ­նը, ազ­գա­յին, ա­ւան­դա­կան, մշա­կու­թա­յին ար­ժէք­նե­րը:

Ատր­պէյ­ճա­նի տնտե­սու­թիւ­նը գրե­թէ ամ­բող­ջու­թեամբ հիմ­նուած է քա­րիւ­ղի ար­տա­հան­ման վրայ։ Կաս­պից ծո­վու քա­րիւ­ղի եւ կա­զի հան­քե­րը կը հան­դի­սա­նան աշ­խար­հի եր­րորդ խո­շո­րա­գոյն պա­շա­րը, սա­կայն անս­պառ չեն ա­նոնք։ Հինգ տա­րի ա­ռաջ այս ար­տադ­րու­թիւն­նե­րը հա­սած էին ի­րենց գա­գաթ­նա­կէ­տին, բայց վեր­ջին քա­նի մը տա­րի­նե­րուն ա­նոնց քա­նա­կի նուա&sh

Եւ­րո­պա­կան միու­թեան նա­խա­րար Ա­լի Հայ­տար Քոն­ճա հայ­կա­կան ցե­ղաս­պա­նու­թեան վե­րա­բե­րեալ ի­րեն ուղ­ղեալ հար­ցու­մի մը պա­տաս­խա­նե­լով՝ յայ­տա­րա­րեց, թէ կար­ծե­ցեալն ու ի­րա­կա­նը ո­րե­ւէ տար­բե­րու­թիւն չու­նին։ «Բա­ցո­րոշ ու յստակ է, որ կո­տո­րած մը կա­տա­րուած է։
 

Լեռնային Ղարաբաղի անկախութեան 24-րդ տարին բնորոշուեցաւ շքեղ համերգով մը:
Ստեփանակերտի Վերածնունդի հրապարակին վրայ հնչեց Վերտիի «Ռեքուիէմ»ը:

Հա­յաս­տա­նի Ա­ռող­ջա­պա­հու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան եւ Հա­յաս­տա­նի Ա­մե­րի­կեան հա­մալ­սա­րա­նին մի­ջեւ Ե­րե­ւա­նի մէջ ստո­րագ­րուե­ցաւ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան յու­շա­գիր մը։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, եր­կու կա­ռոյց­նե­րու ղե­կա­վար­նե­րը այս փաս­տա­թուղ­թը հան­դի­սա­ւոր պայ­ման­նե­րու ներ­քեւ ստո­րագ­րե­ցին կազ­մա­կեր­պուած ա­րա­րո­ղու­թեան ըն­թաց­քին։

Հա­յաս­տա­նի վաս­տա­կա­ւոր մշա­կոյ­թի գոր­ծիչ­նե­րէն բա­նաս­տեղծ, գրա­կա­նա­գէտ ու թարգ­մա­նիչ Հեն­րիկ Է­դո­յեան այս օ­րե­րուն կը նշէ իր ծննդեան 75-ա­մեայ յո­բե­լեա­նը։ Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան 75-րդ տա­րե­դար­ձին կա­պակ­ցու­թեամբ շնոր­հա­ւո­րա­կան մը ու­ղար­կած է Հեն­րիկ Է­դո­յեա­նին։

Հայ ժո­ղո­վուր­դը ե­րէկ ու­նե­ցաւ մեծ կո­րուստ մը։ Այս­պէս, 83 տա­րե­կան հա­սա­կին իր մահ­կա­նա­ցուն կնքեց մե­ծա­նուն բա­րե­րար, սփիւռ­քա­հայ գոր­ծիչ եւ ա­մե­րի­կա­հայ գոր­ծա­րար Վա­հագն Յով­նա­նեան։ Սա իս­կա­պէս մեծ ու ան­փո­խա­րի­նե­լի կո­րուստ մըն է, ո­րով­հե­տեւ Վա­հագն Յով­նա­նեան հայ­կա­կան Սփիւռ­քի խորհր­դան­շա­կան ու տի­րա­կան դէմ­քե­րէն մին էր ու բե­րած էր վիթ­խա­րի նպաստ մը հայ ժո­ղո­վուր­դի կեան­քին։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ող­ջա­խո­հու­թիւն» կը նշա­նա­կէ՝ հա­մա-լը­րու­մը ի­մա­ցա­կա­նու­թեան եւ բա­նա­կա­նու­թեան մար­դուն մէջ։ Ա­ւե­լի նեղ ու յա­տուկ ի­մաս­տով, կը նշա­նա­կէ՝ ժուժ­կա­լու­թիւն, չա­փա­ւո­րու­թիւն։

ԺԻ­ՐԱՅՐ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱՆ

Երկ­րորդ խօսք առ­նո­ղը ե­ղաւ սու­րիա­հայ լե­զուա­բան, ման­կա­վարժ, ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի դա­սա­գիր­քե­րու հե­ղի­նակ, եւ այժմ Ե­րե­ւա­նի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խօս Յա­կոբ Չո­լա­քեան: Ան հան­դէս ե­կաւ «Գրա­կան հա­յե­րէ­նի եր­կու ճիւ­ղե­րու մեր­ձեց­ման խնդիր­նե­րը սփիւռ­քա­հայ դպրո­ցի հա­մա­պա­տաս­խան փոր­ձի լոյ­սին տակ» զե­կու­ցու­մով: