Արխիւ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

- «Մենք ա­մէն ինչ պի­տի ը­նենք պահ­պա­նե­լու հա­մար մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րը»
Ա­հա­բեկ­չու­թե­նէն ժա­մեր անց Քի­րիլ­լոս Պա­հիժ ա­նու­նով ղըպ­տի քա­ղա­քա­ցին իր ըն­կեր­նե­րուն հետ շի­րիմ­ներ կը փո­րէր Թան­թա քա­ղա­քի «Մար Ժըր­ժէոս» ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ զո­հուած­նե­րը թա­ղե­լու հա­մար:

Չար­լի Փա­փա­զեան գրե­թէ ա­մէն ինչ գի­տէ տնա­յին պայ­ման­նե­րու մէջ գա­րե­ջուր պատ­րաս­տե­լու մա­սին: Ամ­բողջ աշ­խար­հի մէջ սիրուած խմիչ­քին ա­մե­րի­կա­ցի գի­տա­կը այս գոր­ծին նուի­րած է իր ամ­բողջ կեան­քը:

ՀԲԸՄ-ի Լիբանանի մասնաճիւղին նախաձեռնութեամբ շահեկան դասախօսութիւն մը Պէյրութի մէջ:
Ճարտարապետ Րաֆֆի Կերճեան խօսեցաւ «Հայկական ճարտարապետութիւնը Լիբանանի մէջ» նիւթին շուրջ:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Քա­նի մը օր ետք գա­րու­նը Հա­յաս­տա­նի մէջ իր լիի­րաւ ի­րա­ւունք­նե­րուն կը տի­րա­պե­տէ: Ար­դէն ա­ռա­ւօ­տուն քա­ղա­քին մէջ քեզ ա­ռա­ջին ող­ջու­նող­նե­րը կ­­՚ըլ­լան ծաղ­կած ծա­ռե­րը, ո­րոնք ճեր­մակ ծա­ղիկ­նե­րով կ՚ա­ւե­տեն գար­նան գա­լուս­տը, իսկ ա­նոնց­մով հիա­ցող­նե­րը եւ ա­ռատ բեր­քին սպա­սող­նե­րը կ՚ա­ղօ­թեն, որ խիստ ցրտա­հա­րու­թիւն մը չըլ­լայ եւ գար­նան բերքն ու բա­րի­քը ա­ռատ ըլ­լան ամ­րան ա­միս­նե­րուն:

Ա­մե­րի­կա­ցի գրող ու ճա­նա­պար­հորդ Պրիւս Նոր­թըմ ար­կա­ծա­սէր­նե­րուն ա­ռա­ջար­կած է ինն եր­կիր, ուր կա­րե­լի է ապ­րիլ ամ­սա­կան 1000 տո­լա­րէն քիչ գու­մա­րով:

Նախագահական կառավարման դրութեան հաստատման նպատակով ժողովուրդին ներկայացուած սահմանադրական փոփոխութեան առաջարկը արժանացաւ հաւանութեան. երէկուան հանրաքուէի լոյսին տակ նոր շրջանի մը հորիզոնը կ՚ուրուագծուի Թուրքիոյ Հանրապետութեան առջեւ:
Բարձրագոյն ընտրական խորհուրդը շուրջ տասն օր վերջ պաշտօնապէս պիտի հրատարակէ վերջնական արդիւնքը:

Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ. Սրբազնագոյն Կաթողիկոս Ամենայն Հայոց. «Երկրային այս կեանքը տրուած է մեզի որպէս ժամանակ Աստուծոյ փրկարար կեանքին վկայութիւնը բերելու, Աստուծոյ պատուիրաններն ու պատգամները իրագործելու մեր իրականութեան մէջ, մեր ընտանիքներուն, մեր երկրին, մեզ շրջապատող աշխարհին մէջ։ Մեր կեանքը արժէք ու բովանդակութիւն կը ստանայ Քրիստոսի մահուան ու Յարութեան խորհուրդի լոյսին ներքեւ»:
Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցին երէկ մեծ շուքով ու ցնծութեամբ նշեց Սուրբ Զատիկը եւ իր զաւակները աշխարհի չորս ծագերուն զիրար ողջունեցին տօնական աւետիսով:

ՔՐԻՍՏ ԽՐՈ­ՅԵԱՆ

Անց­եալ տա­րի, անգ­լե­րէն լեզ­ուի գիր­քիս մէջ հան­դի­պած էի նա­խա­դա­սու­թեան մը: Հար­ցազ­րոյց մըն էր հան­րա­յայտ եր­գի­չի մը հետ, ո­րուն հա­ղոր­դա­վա­րը կը հարց­նէր. «Ի՞նչ է ա­մե­նա­մեծ հարցդ» եւ պա­տաս­խա­նը կ՚ըլ­լար «Օ­րը 24 ժամ է իսկ ես 36-ի պէտք ու­նիմ»:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կ՚ապ­րինք տօ­նա­կան օ­րե­րու ու­րա­խու­թիւ­նը, պէտք չէ՛ մոռ­նանք նաեւ մեր սի­րե­լի­նե­րը՝ ո­րոնք բաժ­նուած են այս աշ­խար­հէն։ Ար­դա­րեւ «յի­շել» կը նշա­նա­կէ՝ մոռ­ցուած մէ­կը կամ ի­րո­ղու­թիւն մը՝ ա­ռի­թով մը մտա­բե­րել եւ քա­նի որ մեր սի­րե­լի­նե­րը եր­բեք չե՛նք մոռ­նար, ա­պա ու­րեմն, ա­նոնց հա­մար չը­սենք «յի­շել», այլ ը­սենք՝ տօ­նա­կան օ­րե­րու եւ կամ ո­րոշ օ­րե­րու ու­րա­խու­թեան, հրճուան­քին, ցնծու­թեան ա­նոնք ալ կեր­պով մը «մաս­նա­կից» ը­նել. ա­ղօթ­քի եւ պաշ­տա­մուն­քի մէջ միա­սին ըլ­լալ։