Արխիւ

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Լեփ­լեն­տը այ­լեւս հե­ռա­ւոր ե­րազ մը չէ հայ մա­նուկ­նե­րուն, ին­չու չէ նաեւ մե­ծե­րուն հա­մար:  Ե­րե­ւա­նի քա­ղա­քա­յին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը հո­գա­ցած են ձմեռ­նա­յին զուար­ճանք­նե­րու սի­րա­հար­նե­րու նա­խա­սի­րու­թիւն­նե­րը եւ Կա­ղան­դէն եր­կու շա­բաթ ա­ռաջ Թիֆ­լի­զի խճու­ղիին վրայ գտնուող «Ե­րա­զ» այ­գիի տա­րած­քին Լեփ­լեն­տի կրկնօ­րի­նա­կը բա­ցուած է, որ նաեւ Անդր­կով­կա­սի մէջ նմա­նա­տիպ ա­ռա­ջին վայրն է:

ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Հար­ցում. Նոր տա­րի տօ­նե­լը քրիս­տո­նէա­կա՞ն է:
Պա­տաս­խան. Կ­՚ապ­րինք մեծ ըն­կե­րու­թեան մը մէջ, ուր բազ­մա­զան եւ բազ­մա­թիւ օ­րէնք­ներ ու սո­վո­րու­թիւն­ներ կան, ո­րոնց այս­պէս կամ այն­պէս, որ­պէս քրիս­տո­նեա­ներ, ան­պայ­ման կ՚ա­ռըն­չուինք:

Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ո­ղիմ­պիա­կան կո­մի­տէին նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ Ա­մա­նո­րի սե­մին կազ­մա­կեր­պուած մաս­նա­ւոր ե­րե­կոյ­թով մը մե­ծա­րուե­ցան երկ­րի այս տա­րուան լա­ւա­գոյն տասն մար­զիկ­նե­րը։

Հայկ Տեմոյեանի եւ Գաբրիէլ Չեմպերճեանի ջանքերով յայտնաբերուած ազգային կարեւոր արժէքներ:
ՀԲԸՄ-ի հարուստ արխիւը համալրուեցաւ երկու նոր նմոյշներով, 110-ամեակի յոբելենական շրջանին:

Պէ­շիկ­թա­շի քա­ղա­քա­պե­տու­թեան նա­խա­ձեռ­նութեամբ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան Գու­րու­չէշ­մէի «Սուա­տա»ին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ տօ­նա­կան ե­րե­կոյթ մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մայ­րա­մու­տին՝ Թո­տո­րի», Տքթ. Իգ­նա Սա­րըաս­լա­նի եր­կա­րա­շունչ պոէմն է՝ զրոյց-բա­նաս­տեղ­ծու­թեան օ­րի­նակ մը, տար­բեր մեկ­նա­կէ­տով եւ տեր­բեր զգայ­նու­թեամբ։

Մխի­թա­րեան սա­նուց միու­թեան վար­չու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած «500 ծիծ­ղուն աչք» խո­րագ­րեալ ա­մա­նո­րեան նուի­րա­բաշխ­ման ար­շա­ւը ե­րէկ հա­սաւ իր ա­ւար­տին։ Մխի­թա­րեան­ցի­նե­րը ե­րէկ այ­ցե­լե­ցին այս ծրագ­րին մէջ ընդգր­կուած վեր­ջին ե­րեք վար­ժա­րան­նե­րը։

Ե­րէկ, Գա­րա­կէօ­զեան ման­կա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ Ա­մա­նո­րի խրախ­ճանք մը, ո­րու ըն­թաց­քին փոք­րիկ­նե­րը ապ­րե­ցան մեծ ո­գե­ւո­րու­թիւն։ «Նա­տիա-Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կիլ» գե­ղա­րուես­տա­նո­ցի աշ­խա­տան­քի եր­դի­քին տակ տե­ղի ու­նե­ցաւ այս հան­դէ­սը, ո­րու ըն­թաց­քին տղա­քը հան­դէս ե­կան ար­տա­սա­նու­թիւն­նե­րով, եր­գե­րով ու պա­րե­րով՝ ար­ժա­նա­նա­լով ջերմ ծա­փա­հա­րու­թիւն­նե­րու։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ըն­կե­րոջ մը հետ խօ­սակ­ցու­թեան պա­հուն, ու­րիշ ըն­կեր մը մօ­տե­նա­լով խօ­սա­կի­ցիս ը­սաւ. «Մի՛ խօ­սիր ա­սոր հետ, մի՛ խօ­սիր, ի՛նք յո­ռե­տես է, քեզ ալ կը վա­րա­կէ»: Եր­բեմն վի­ճա­կը կամ գա­լիք դրու­թի­նը ա­նո­րոշ կ՚ըլ­լայ ու ա­նոր ժխտա­կան կող­մին ե­թէ նա­յիս, յո­ռե­տես կ՚ըլ­լաս. Իսկ դրա­կան կող­մին՝ լա­ւա­տես. կայ, սա­կայն, ամ­բող­ջու­թիւ­նը ըն­կա­լե­լու տե­սան­կիւն: