Արխիւ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մի­շէլ Փիէռ Փա­րա­ւոն: Լի­բա­նա­նի Պե­տա­կան ծրագ­րաւ­մա­ն նա­խա­րա­րը, որ 1996 թուա­կա­նէն սկսեալ Լի­բա­նա­նի խորհր­դա­րա­նի ան­դամ է:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Կա­րե­լի չէ մեր­ժել Ար­մա­նին հիւ­րա­սի­րու­թիւ­նը, ինչ­պէս նաեւ հոս, այս նկու­ղին մէջ պատ­րաս­տուած գի­նին ըմ­պե­լը ինք­նին բախ­տա­ւո­րու­թիւն է: Ար­մա­նին բա­ժա­կա­ճա­ռէն ետք քիմ­քիս կը հպի տար­բեր, հա­ճե­լի համ մը, որ զո­վու­թիւն կը պար­գե­ւէ, վար­պետ ձեռ­քե­րու գործ է ու այս նկու­ղին մէջ պա­հուե­լուն ար­դիւնքն է կ՚ե­րե­ւի գի­նիին այս ե­զա­կի հա­մը:

Վրաս­տա­նի Վար­չա­պետ Կէոր­կի Քվի­րի­քաշ­վի­լի, որ պաշ­տօ­նա­կան այ­ցե­լու­թեամբ կը գտնուի Ո­ւա­շինկ­թըն, Սպի­տակ տան մէջ տե­սակ­ցե­ցաւ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի հետ։ Ներ­կայ էր նաեւ ԱՄՆ-ի Փոխ-նա­խա­գահ Մայք Փենս, ո­րու հետ ա­ռան­ձին ալ հան­դի­պած է Քվի­րի­քաշ­վի­լի։ «Ա­զա­տու­թիւն» ռա­տիօ­կա­յա­նի հա­ղոր­դում­նե­րով, վրա­ցի վար­չա­պե­տի շփում­նե­րուն ըն­թաց­քին քննար­կուե­ցան պաշտ­պա­նու­թեան եւ անվ­տան­գու­թեան ո­լորտ­նե­րուն վե­րա­բե­րեալ հար­ցեր։

Պատ­րաս­տեց՝ ՄՈՎ­ՍԷՍ ԾԻ­ՐԱ­ՆԻ

Տա­կա­ւին տա­րի մը ա­ռաջ Լոն­տո­նի «Վիք­թո­րիա էնտ Ալ­պըրթ» թան­գա­րա­նի հա­ւա­քա­ծոն հա­մալ­րուե­ցաւ Ա­սա­տու­րի ե­րեք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով, ո­րոնք ան­վեր­նա­գիր գու­նա­ւոր փո­րագ­րան­կար­ներ են: Այս մէ­կը Ա­սա­տու­րի հեր­թա­կան մէկ մի­ջազ­գա­յին նուա­ճում­նե­րէն է. շատ քի­չե­րու միայն սահ­մա­նուած է մուտք գոր­ծել այդ թան­գա­րա­նը:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ը­սուած խօսք է, թէ ըն­թեր­ցու­մը շար­ժում, հո­գե­շարժ, սրտա­շարժ, կեանք, հա­ղոր­դու­թիւն է. եր­բեմն յու­զում, եր­բեմն վեր­թե­ւում, եր­բեմն վե­րաս­լաց ձգտում, եր­բեմն խա­ղաղ վա­յե­լում, եր­բեմն բո­ղոք ու ընդվ­զում, եր­բեմն խո­կում ու ո­րո­նում, եր­բեմն գիւտ ու եր­ջան­կու­թիւն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քա­ղա­քին աղ­մու­կէն, ժխո­րէն, բազ­մու­թե­նէն հե­ռո՜ւ, եօ­թա­նա­սու­նէն ութ­սուն տա­րի­նե­րու բե­ռին տակ, ե­թէ ո՛չ մարմ­նա­պէս, բայց հո­գե­պէս կքած՝ կեան­քին վեր­ջա­լոյ­սը դի­տե­լով զբա­ղած եր­կու ծե­րու­նի­ներ, գար­նա­նա­յին պայ­ծառ ու տաք ա­ռա­ւօտ մը, ջերմ ու խան­դոտ սրտով, կեն­սա­լիր, հան­դի­պե­ցան ի­րա­րու։

ԿԻ­ՐԱ­ԿՈՍ ԳՈՒ­ՅՈՒՄ­ՃԵԱՆ

Թուի­թը­րի օգ­տա­տէ­րե­րէն մէ­կը, հա­ւա­նա­բար բար­կու­թեան մէկ պա­հուն, գրած էր, թէ յաղ­թա­նա­կէն ետք յե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը պի­տի վտա­րեն հա­յե­րը Սու­րիա­յէն՝ դէ­պի ի­րենց նախ­կին բնա­կա­վայ­րե­րը, ո­րով­հե­տեւ ի­րենց հետ չեն գոր­ծակ­ցիր: Ան չէ նշած, թէ ո՛ւր, նկա­տի ու­նե­նա­լով, որ հա­յե­րը Սու­րիոյ զա­ւակ­ներն են, չէ՞ որ ա­նոնք հոս ծնած են, Սու­րիա ծնած են նաեւ ա­նոնց հայ­րերն ու մեծհայ­րե­րը, եւ սե­րուն­դէ սե­րունդ յատ­կան­շուած են իբ­րեւ այս երկ­րի հա­ւա­տա­րիմ, ազ­նիւ քա­ղա­քա­ցի­ներ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պի­ղա­տո­սի հեգ­նա­կան հար­ցու­մը՝ թէ «ի՛նչ է ճշմար­տու­թիւ­նը», ան­պա­տաս­խա՛ն կը թո­ղու Յի­սուս։
Այս լռու­թիւ­նը ան­շուշտ ու­նի բազ­մա­թիւ պատ­ճառ­ներ։

Ատր­պէյ­ճա­նի իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը Կի­րա­կի, Մա­յիս 7-ին, յայ­տա­րա­րե­ցին, թէ ձեր­բա­կա­լուած է զի­նուոր­նե­րէ եւ քա­ղա­քա­ցի­նե­րէ բաղ­կա­ցած խումբ մը, որ կ՚ամ­բաս­տա­նուի Հա­յաս­տա­նի յա­տուկ ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րուն հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու մե­ղադ­րան­քով: Ըստ Լոս Ան­ճե­լը­սի «Աս­պա­րէզ» օ­րա­թեր­թին, պաշ­տօ­նա­կան աղ­բիւր­նե­րուն հա­մա­ձայն՝ խում­բը իբ­րեւ թէ սադ­րանք­ներ ծրագ­րած է Ատր­պէյ­ճա­նի Պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան եւ Թեր­թեր շրջա­նի բնա­կա­վայ­րե­րուն դէմ: