Արխիւ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Հա­լէ­պի պատ­մա­կան նշա­նա­կու­թեան ու ա­նոր դե­րին մա­սին շատ գրուած է: Մենք՝ հա­յերս կը հա­ւա­տա­յինք, ու դեռ ալ կը հա­ւա­տանք, որ Հա­լէ­պը մե­զի հա­մար միայն կա­րե­ւոր տեղ մը ու­նի:

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ա­նուն»ը կ՚ար­տա­յայ­տէ ան­ձին ինք­նու­թիւ­նը եւ էու­թիւ­նը, եւ ա­նոր կեան­քին ի­մաս­տը։
Աս­տուած ալ, այս ի­մաս­տով ու­նի ա­նո՛ւն մը։

Հա­յաս­տա­նի մայ­րա­քա­ղա­քը՝ Ե­րե­ւան քա­ղա­քի «Է­րե­բու­նի-Ե­րե­ւան 2798» տօ­նա­կա­տա­րու­թեան այս տա­րուան կար­գա­խօսն է «Ե­րե­ւան ա­րե­ւի քա­ղաք»: «Ար­մէնփ­րէս»ի փո­խանց­մամբ, այս մա­սին լրագ­րող­նե­րու հետ հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ ը­սած է «Է­րե­բու­նի-Ե­րե­ւան 2798» տօ­նա­կա­տա­րու­թեան ձեռ­նարկ­նե­րու աշ­խա­տան­քա­յին խում­բի հա­մա­կար­գող, փոխ-քա­ղա­քա­պետ Ա­րամ Սու­քիա­սեան:

Սկիւ­տա­րի գե­րեզ­մա­նա­տան Ս. Խաչ թա­ղա­մա­սէն ներս վա­ղը տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ ար­քու­նի ճար­տա­րա­պե­տաց Պա­լեան գեր­դաս­տա­նի ան­դամ­նե­րուն նո­րա­կերտ յու­շար­ձան-դամ­բա­րա­նին պաշ­տօ­նա­կան բա­ցու­մը։ Այս շի­րի­մը կա­ռու­ցուած է Հրաչ եւ Յա­կոբ Քըր­մը­զեան եղ­բայր­նե­րու բա­րե­րա­րու­թեամբ, ի յի­շա­տակ ի­րենց հո­գե­լոյս ծնո­ղաց՝ Շնոր­հիկ եւ Վահ­րամ Քըր­մը­զեան­նե­րու, ո­րոնք ան­ցեա­լի մէջ ե­ղած են Սկիւ­տա­րի բնա­կիչ­ներ։

«Ա­րաս» հրա­տա­րակ­չա­տու­նը ներ­կա­յիս գրա­սէր հա­սա­րա­կու­թեան տրա­մադ­րու­թեան տակ դրած է ե­զա­կի գործ մը, որ կը դա­սուի հայ­կա­կան գրա­կա­նու­թեան ա­մե­նա­յատ­կան­շա­կան եր­կե­րու շար­քին։ Լիզ­պո­նի «Գա­լուստ Կիւլ­պէն­կեան» հիմ­նար­կի ա­ջակ­ցու­թեամբ լոյս տե­սած է Շա­հան Շահ­նու­րի «Նա­հան­ջը ա­ռանց եր­գի» վէ­պին թրքե­րէն թարգ­մա­նու­թիւ­նը։

«Կոմիտասը եւ միջնադարեան երաժշտական մշակոյթը» խորագրեալ գիտաժողով-փառատօնը ընթացքի մէջ:
Հաղբատի պատմական վանքէն ներս կազմակերպուած համերգը խոր տպաւորութիւն գործեց բոլորին վրայ:

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Մեներգիչ Արթիւր Պաղտասարեան Երեւան այցելութեան օրերուն շահեկան հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Այո՛, ժողովուրդը քիչ մը պարելու եւ զուարճանալու երաժշտութիւն կ՚ուզէ, բայց պէտք է մենք մեր բարձր արուեստը՝ մեր Կոմիտաս Վարդապետը, Սայաթ Նովան, Կարա Մուրզան, Գալանտերեանը պահենք, որպէսզի մեր մշակոյթը բարձր մնայ»:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

​Քսան­հին­գա­մեայ ան­կախ հայ­րե­նի­քը կը թնդայ իր ար­ծա­թեայ տա­րե­դար­ձը տօ­նե­լով: Ա­մէն տեղ կը ծա­ծա­նի ե­ռա­գոյ­նը, ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դը՝ մե­ծերն ու փոք­րե­րը փո­ղոցն են ու կ՚ուղ­ղուին Ե­րե­ւա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան հրա­պա­րակ: Ար­ծա­թեայ յո­բե­լեա­նը պի­տի տօ­նուի նախ զօ­րա­հան­դէ­սով, ո­րուն նա­խա­պատ­րաս­տա­կան փոր­ձե­րը տե­ղի ու­նե­ցան ամ­բողջ ան­ցեալ շաբ­թուան ըն­թաց­քին

Գո­հու­նա­կու­թեամբ վե­րա­հա­սու կ՚ըլ­լանք, թէ Ֆէ­րի­գիւ­ղի Մէ­րա­մէթ­ճեան վար­ժա­րա­նի ա­շա­կեր­տու­հի­նե­րէն Քրիս­տին Ծա­ռուկ վեր­ջերս շատ փայ­լուն յա­ջո­ղու­թիւն մը ար­ձա­նագ­րած է՝ կօ­շիկ­նե­րու գծագր­ման մրցոյ­թի մը մէջ։