Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քը՝ որ կ՚ապ­րի մարդ, ա­նակն­կալ­նե­րով լե­ցուն ըն­թացք մըն է, եւ այս պատ­ճա­ռով, ան խոր­հուրդ մըն է՝ ան­ծա­նօթ, ա­նըմբռ­նե­լի՛։ Մարդ կ՚ապ­րի կեան­ք մը, բայց ո՞ր­քան կ՚անդ­րա­դառ­նայ, ո՞ր­քան կը խո­րա­նայ ա­նոր ի­մաս­տին, ո՞ր­քան կը թա­փան­ցէ ա­նոր այդ խոր­հուր­դին։ Ար­դա­րեւ, կեան­քը պա­տա­հա­բար ապ­րիլ ու­րիշ բան է, գի­տակ­ցա­բար ապ­րիլ ու­րի՛շ բան։

Հո­վա­նա­ւո­րու­թեամբ Հա­լէ­պի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի նա­խա­գահ Տքթ. Նա­յէֆ  Սալ­թիի, կազ­մա­կեր­պու­թեամբ «Քրիս­տա­փոր» ու­սա­նո­ղա­կան միու­թեան, Հա­լէ­պի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի «Ռա­զի» սրա­հին մէջ բա­ցու­մը կա­տա­րուե­ցաւ Հայ­կա­կան մշա­կոյ­թի շաբ­թուան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մի­շէլ Փիէռ Փա­րա­ւոն: Լի­բա­նա­նի Պե­տա­կան ծրագ­րաւ­մա­ն նա­խա­րա­րը, որ 1996 թուա­կա­նէն սկսեալ Լի­բա­նա­նի խորհր­դա­րա­նի ան­դամ է:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Կա­րե­լի չէ մեր­ժել Ար­մա­նին հիւ­րա­սի­րու­թիւ­նը, ինչ­պէս նաեւ հոս, այս նկու­ղին մէջ պատ­րաս­տուած գի­նին ըմ­պե­լը ինք­նին բախ­տա­ւո­րու­թիւն է: Ար­մա­նին բա­ժա­կա­ճա­ռէն ետք քիմ­քիս կը հպի տար­բեր, հա­ճե­լի համ մը, որ զո­վու­թիւն կը պար­գե­ւէ, վար­պետ ձեռ­քե­րու գործ է ու այս նկու­ղին մէջ պա­հուե­լուն ար­դիւնքն է կ՚ե­րե­ւի գի­նիին այս ե­զա­կի հա­մը:

Թուրքիա-Հայաստան յարաբերութիւններու բնականոնացման գործընթացը խրախուսելու նախաձեռնութիւն:
ԺԱՄԱՆԱԿ-ի գլխաւոր խմբագիր Արա Գօչունեան տեսակցեցաւ Երեւանէն եկած նոր սերունդէ գործիչներուն հետ:

Ֆէ­րի­գիւ­ղի Մէ­րա­մէթ­ճեան վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած ճատ­րա­կի մրցա­շար­քը ե­րէ­կուան ա­ւար­տա­կան­նե­րով հա­սաւ իր ա­ւար­տին։ Միջ­վար­ժա­րա­նա­յին ե­ռօ­րեայ այս մրցա­շար­քը ար­դէն 13-րդ ան­գամ տե­ղի ու­նե­ցաւ՝ ար­ժա­նա­նա­լով մեր հա­մայն­քի ու­շադ­րու­թեան։ Մրցա­նա­կա­բաշխ­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը ե­րէկ յետ­մի­ջօ­րէին տե­ղի ու­նե­ցաւ հիւ­րըն­կալ դպրո­ցի սրա­հին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ, գրե­թէ մոռ­ցած են սէ­րը, ո­ղոր­մա­ծու­թիւ­նը եւ նե­րո­ղամ­տու­թիւ­նը՝ կու­րա­ցած են կիր­քե­րէ եւ ա­տե­լու­թե­նէ։ Մար­դիկ այս մղում­նե­րով կ՚ապ­րին ընդ­հան­րա­պէս ինք­նա­կեդ­րոն կեանք մը՝ հո­գե­պէս կղզիա­ցած, որ­քան որ մաս կը կազ­մեն ըն­կե­րու­թեան։

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ը­սուած խօսք է, թէ ըն­թեր­ցու­մը շար­ժում, հո­գե­շարժ, սրտա­շարժ, կեանք, հա­ղոր­դու­թիւն է. եր­բեմն յու­զում, եր­բեմն վեր­թե­ւում, եր­բեմն վե­րաս­լաց ձգտում, եր­բեմն խա­ղաղ վա­յե­լում, եր­բեմն բո­ղոք ու ընդվ­զում, եր­բեմն խո­կում ու ո­րո­նում, եր­բեմն գիւտ ու եր­ջան­կու­թիւն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քա­ղա­քին աղ­մու­կէն, ժխո­րէն, բազ­մու­թե­նէն հե­ռո՜ւ, եօ­թա­նա­սու­նէն ութ­սուն տա­րի­նե­րու բե­ռին տակ, ե­թէ ո՛չ մարմ­նա­պէս, բայց հո­գե­պէս կքած՝ կեան­քին վեր­ջա­լոյ­սը դի­տե­լով զբա­ղած եր­կու ծե­րու­նի­ներ, գար­նա­նա­յին պայ­ծառ ու տաք ա­ռա­ւօտ մը, ջերմ ու խան­դոտ սրտով, կեն­սա­լիր, հան­դի­պե­ցան ի­րա­րու։