Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ազ­գե­րու կեան­քին մէջ կը գտնուին շրջան­ներ եւ դէպ­քեր՝ ո­րոնք ի­մաստ կը ստա­նան եւ կը դառ­նան պատ­մու­թեան ա­ռանց­քը, մեկ­նա­կէ­տը, էու­թեան պատ­ճա­ռը եւ կեան­քին նպա­տա­կը։ Ինչ­պէս ան­հա­տա­կան, նոյն­պէս ըն­կե­րա­յին կեան­քի գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման հա­մար կեն­սա­կան դրոշմ­ներ են այդ շրջան­նե­րը եւ կամ դէպ­քե­րը։

Բրի­տա­նա­կան «Տի Ին­տի­փեն­տընթ» օ­րա­թեր­թը կը հա­ղոր­դէ, որ Զուի­ցե­րիոյ մէջ պի­տի քննար­կուի ա­ռա­ջարկ մը, ո­րուն հա­մա­ձայն, երկ­րի իւ­րա­քան­չիւր քա­ղա­քա­ցի, ան­կախ այն ի­րո­ղու­թե­նէն, թէ գոր­ծա­զուրկ է կամ ոչ, իւ­րա­քան­չիւր ա­միս պի­տի ստա­նայ 2500 զուի­ցե­րա­կան ֆրանք (շուրջ 2450 տո­լար):

Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­յին ռա­տիո­յի գոր­ծա­դիր տնօ­րէն նշա­նա­կուե­ցաւ Ար­ման Սա­ղա­թե­լեան։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, այս ո­րո­շու­մը առ­նուե­ցաւ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­ռա­տիօ ըն­կե­րու­թեան խոր­հուր­դին կող­մէ։

Օքս­­ֆորտ հա­մալ­սա­րա­նի եւ Պրի­թիշ Քաուն­սը­լի հա­մա­տեղ կազ­մա­կեր­պու­թեամբ Լի­բա­նա­նեան ֆրան­սա­խօս վար­ժա­րան­նե­րու ուղ­ղագ­րա­կան, բա­նա­ւոր եւ գրա­ւոր հար­ցա­շար­քե­րուն պա­տաս­խա­նե­լով՝ լի­բա­նա­նա­հայ Ա­լեքս Պու­տա­քեան հան­դի­սա­ցած է երկ­րորդ մրցա­նա­կա­կիր:

Ներ­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Էֆ­քեան Ա­լա յայ­տա­րա­րեց, որ անվ­տան­գու­թեան ու­ժե­րուն կող­մէ ձեռ­նար­կուած հա­կաա­հա­բեկ­չա­կան գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը քա­նի մը օ­րուան ըն­թաց­քին պի­տի ա­ւար­տին Ճիզ­րէի մէջ։

​Հայաստանի արտաքին գործոց նախարարը երէկուան մամլոյ ասուլիսով ամփոփեց անցեալ դիւանագիտական տարին:
Եդուարդ Նալպանտեան մօտակայ օրերուն նոր հանդիպում մը պիտի ունենայ ԵԱՀԿ-ի Մինսքեան խմբակի համանախագահներուն հետ:

ՆԱ­ԶԱ­ՐԷԹ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Ք­­սա­նե­րորդ դա­րու հայ տա­ղան­դա­ւոր գե­ղան­կա­րիչ­նե­րու­փա­ղան­գին մէջ իր ու­րոյն պա­տուան­դա­նը ու­նի Յով­սէփ Կա­րա­լեան (1897-1981), ո­րուն ծննդեան 119-րդ տա­րե­դար­ձը կը նշենք Փետ­րո­ւար 1-ին։

Սրբոց Ղեւոնդեանց յիշատակութեան առթիւ Ս. Էջմիածնի Մայր Տաճարին մէջ հանդիսաւոր արարողութիւն:
Ամենայն Հայոց Տ.Տ. Գարեգին Բ. Կաթողիկոսին նախագահութեամբ նոր հոգեւորականներու ձեռնադրութիւն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ար­շա­կու­նեաց թա­գա­ւո­րու­թեան ան­կու­մէն յե­տոյ թէեւ Հա­յաս­տան պար­սիկ­նե­րու հպա­տակ էր եւ հար­կա­տու, բայց «ներ­քին ա­զա­տու­թիւն» կը վա­յե­լէր. եր­կի­րը կը կա­ռա­վա­րուէր հայ մարզ­պա­նով (մարզ­պան= պար­սից ար­քա­յի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ՝ կու­սա­կալ, նա­հան­գա­պետ), զի­նուո­րա­կան ու­ժը ամ­բող­ջա­պէս հայ նա­խա­րար­նե­րու ձեռքն էր, եւ քրիս­տո­նէա­կան ե­կե­ղե­ցին բարձր դիրք գրա­ւած էր։ Մէկ խօս­քով՝ Հա­յաս­տան այն­պի­սի դրու­թեան մէջ էր, որ միա­ցեալ ու­ժե­րով միշտ կա­րող էր ա­զա՛տ ըլ­լալ պար­սից տէ­րու­թե­նէն՝ ե­թէ մա­նա­ւանդ յու­նաց օգ­նու­թիւնն ալ ստա­նար։