Արխիւ

Նախագահ Սերժ Սարգսեան. «Մենք նոր տարի կը մտնենք մեր ուժերուն նկատմամբ վստահութեամբ»:
«Անկախութեան սերունդի ստեղծագործական միտքը կը բանայ աշխարհի յայտնի մշակոյթի եւ գիտութեան օճախներուն դռները»:

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը Ա­մա­նո­րի առ­թիւ հան­դէս ե­կաւ պատ­գա­մով մը։ Նո­րին Սրբու­թեան կող­մէ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նէն հա­մայն աշ­խար­հի հա­յու­թեան ուղ­ղեալ այս պատ­գա­մը տե­սասփ­ռուե­ցաւ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­տե­սու­թեան կող­մէ։ Տա­րե­մու­տէն քա­նի մը վայր­կեան ա­ռաջ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը իր պատ­գա­մին մէջ ը­սաւ

Թոփ­գա­բուի Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նին մէջ 2017-ի տա­րե­մու­տին առ­թիւ տե­ղի ու­նե­ցաւ ա­ւան­դա­կան հան­դէս մը։ Ամ­բողջ դպրո­ցը մեծ խան­դա­վա­ռու­թեամբ դի­մա­ւո­րեց Նոր տա­րին։ Ա­մա­նո­րեան հան­դէ­սը հա­մախմ­բեց վար­ժա­րա­նի պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը, ու­սուց­չա­կան կազ­մը, ա­շա­կերտ­նե­րու ծնող­ներն ու հիւ­րեր։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

2017 թուա­կա­նի ա­ռա­ջին ռո­պէ­նե­րուն Թուր­քիա հեր­թա­կան ան­գամ դէմ յան­դի­ման մնաց ցնցու­մի մը։ Ա­րիւ­նա­լի դէպք մը կրկին յե­ղաշրջեց երկ­րին օ­րա­կար­գը, ստուե­րի տակ թող­լով տա­րե­մու­տի տրա­մադ­րու­թիւն­նե­րը։ Դժբախ­տա­բար, նման ե­րե­ւոյթ­նե­րը մի­ջո­ցէ մը ի վեր ըն­թա­ցիկ դար­ձած են մեր երկ­րէն ներս։

ՄՈՎ­ՍԷՍ ՔԵՐ­ԹՈՂ

Այ­սօր Սուրբ Ծննդեան տօն է, ա­ւե­տիս,
Եւ մեր Տի­րոջ յայտ­նու­թեան տօնն է, ա­ւե­տիս։
    Այ­սօր ար­դա­րու­թեան ա­րե­ւը, ա­ւե­տիս,
    Մար­դոց մէջ ե­րեւ­ցաւ, ա­ւե­տիս։
Այ­սօր սուրբ, ա­նա­պա­կան կոյ­սը, ա­ւե­տիս,
Ծնաւ, բե­րաւ ան­մահ ար­քան, ա­ւե­տիս։

ՆՈ­ՐԱ ՊԱ­ՐՈՒԹ­ՃԵԱՆ

Երբ կը պատ­ռես օ­րա­ցոյ­ցին այն թեր­թը, որ­մէ ետք ե­կո­ղը կը ջնջէ ան­ցա­ծին կա­րօ­տը, այն ա­տեն կ՚ու­նե­նաս իս­կա­կան Ա­մա­նոր։ կ՚ու­նե­նաս Կա­ղանդ։

ԼԵՌ­ՆԱ ԳԱ­ՐԱ­ԳԻՒ­ԹԻՒՔ

- Մա­մա, մա­մա, այս տա­րի ո՞վ պի­տի գայ մեր տու­նը, Կա­ղան­դը ո­րո՞ւ հետ պի­տի ան­ցը­նենք: Հա՛, ե­թէ մարդ չկան­չես՝ ես ըն­կեր­նե­րուս հետ դուր­սը պի­տի ան­ցը­նեմ: Ե­թէ դուն Կա­ղան­դը դուր­սը ան­ցը­նես՝ ես ըն­կեր­ներս կրնամ կան­չել, չէ՞, մա­մա՛: Դուք ալ կ՚եր­թաք տեղ մը, տունն ալ մե­զի կը ձգէք: Մե­զի քիչ մը ու­տե­լիք բա­ներ մըն ալ կը պատ­րաս­տես, օօ՜հհհ, որ­քան կը զուար­ճա­նանք մենք մե­զի: Կը լուսց­նենք ըն­կեր­նե­րով:

ԻՇ­ԽԱՆ ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Այս գի­շեր եր­կին­քէն
Հրեշ­տակ­ներ վար ի­ջան,
Այս տե­սա­րա­նէն հո­վիւ­ներ վախ­ցան։
Ով հո­վիւ­ներ ե­լէք,
Բեթ­լե­հէմ վա­զե­ցէք,
Ա­ւե­տե­ցէք զի Յի­սուս ծնաւ։

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

​Ե­րա­զե՜լ, ե­րա­զե՜լ… ան­դա­դար, ա­նընդ­հատ ե­րա­զել։ Բայց ա­ւաղ, այ­սօր մար­դիկ դադ­րե­ցան ե­րա­զե­լէ ու կ՚ապ­րին ի­րենց կեան­քը շատ միա­պա­ղաղ։ Մարդ ա­րա­րա­ծը, կար­ծես դադ­րե­ցաւ հա­ւա­տա­լէ հրաշք­նե­րուն։ Ուս­տի ժա­մա­նա­կա­կից մար­դը նմա­նե­ցաւ քայ­լող, շնչող մե­քե­նա­մար­դու։