Արխիւ

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը ե­րէկ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի մէջ ազ­գա­յին բա­րե­րար Սէր­կէյ Սար­գի­սո­վին (Ռու­սաս­տան) շնոր­հեց Հա­յաս­տա­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ «Ս. Գրի­գոր Լու­սա­ւո­րիչ» պա­տուոյ բարձ­րա­գոյն շքան­շա­նը։ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը Սէր­կէյ Սար­գի­սո­վը պար­գե­ւատ­րեց՝ բարձր գնա­հա­տե­լով ա­նոր կող­մէ հայ ժո­ղո­վուր­դին եւ Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ հա­մար մա­տու­ցուած ազ­գա­նուէր ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րը։

Ե­րե­ւա­նի մէջ, Հան­րա­պե­տու­թեան հրա­պա­րա­կի մօ­տա­կայ­քին կը շա­րու­նա­կուի վար­չա­կան նո­րա­կա­ռոյց ըն­դար­ձակ հա­մա­լի­րին շի­նա­րա­րու­թիւ­նը։

Հա­մաշ­խա­րա­հա­յին հռչա­կի ար­ժա­նա­ցած «Վար­դի ա­նու­նը» վէ­պի հե­ղի­նակ, ի­տա­լա­ցի աշխարհահռչակ գրող  եւ փի­լի­սո­փայ Ում­պեր­թո Է­քօ ե­րէկ կնքեց իր մահ­կա­նա­ցուն, ութ­սուն­չորս տա­րե­կան հա­սա­կին: Ում­պեր­թօ Է­քօ շրջա­նէ մը ի վեր կը տա­ռա­պէր քեղց­կե­ղէ։

Թուրքիոյ եւ ԱՄՆ-ի նախագահները երէկ երեկոյեան հեռաձայնով խօսեցան մէկ ժամ քսան վայրկեան:
Էրտողան եւ Օպամա կանգ առին Սուրիոյ վերջին իրադարձութիւններուն եւ ահաբեկչութեան դէմ պայքարին վրայ:

ՊՕՂՈՍ ՇԱՀՄԵԼԻՔԵԱՆ

Էշ­րե­ֆիէ մեր բնա­կած թա­ղի միակ խա­նու­թը մեր տու­նէն բա­ւա­կան հե­ռու էր: Հոն կա­րե­լի էր գտնել ա­մէն ինչ: «Չկայ» բա­յը գո­յու­թիւն չու­նէր այդ փոքր կրպա­կին մէջ: Կար նաեւ այդ թուա­կան­նե­րուն այն­քան հա­զուա­գիւտ իր ե­ղող հե­ռա­ձայն մը:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Փետ­րո­ւար 19-ին, հայ ժո­ղո­վուր­դը կը նշէ ծննդեան տա­րե­դար­ձը իր հան­ճա­րեղ բա­նաս­տեղծ­նե­րէն Յով­հան­նէս Թու­մա­նեա­նի (1869-1923), որ իր բարձ­րա­րո­ւեստ ու ան­մահ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեամբ՝ ար­ժա­նա­ւո­րա­պէս նո­ւա­ճեց պա­տո­ւան­դա­նը «Ամե­նայն հա­յոց բա­նաս­տեղծ»ի կո­չու­մին։

Կը տե­ղե­կա­նանք, որ Ե­րու­սա­ղէ­մի Հա­յոց Պատ­րիարք Տ. Նուր­հան Արք. Մա­նու­կեան ներ­կա­յիս դար­ձեալ կ՚այ­ցե­լէ Իս­թան­պուլ։ Մեր ստա­ցած տե­ղե­կու­թիւն­նե­րով, ան նա­խըն­թաց օր ժա­մա­նած է քա­ղաքս, ուր կ՚ի­ջե­ւա­նի Էլ­մա­տա­ղի «Տի­վան» պան­դո­կին մէջ։ Իր կե­ցու­թիւ­նը պի­տի շա­րու­նա­կուի մին­չեւ յա­ջորդ շաբ­թուան ա­ռա­ջին օ­րե­րը։

Այ­սօ­րուան տուեալ­նե­րով, Լոս Ան­ճե­լը­սի շրջա­նին մէջ մնա­ցած են սոսկ տաս­նեակ մը շա­բա­թօ­րեայ վար­ժա­րան­ներ, ո­րոնք տա­կա­ւին ան­խոնջ կը գոր­ծեն հայ ազ­գի նո­րա­հաս սե­րուն­դի հա­յե­ցի սնման եւ ու­սուց­ման աշ­խա­տանք­նե­րով: Հայ­կա­կան ա­մէ­նօ­րեայ վար­ժա­րան­նե­րուն թի­ւե­րու նուա­զու­մով հայ հա­մայնքը կ՚ակն­կա­լէր շա­բա­թօ­րեայ վար­ժա­րան­նե­րու բազմա­ցում, սա­կայն պա­րա­գան կը մնայ նոյ­նը, ա­ռանց ո­րե­ւէ փո­փո­խու­թեան կամ ա­ռանց նոր ծրա­գիր­նե­րու ա­ռա­ջադր­ման:

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Եր­ջա­նիկ եմ, որ այդ հե­ռա­ւոր եւ հա­յա­շատ վայ­րե­րում` հայ թա­տե­րա­կան ա­րուես­տի հիմ­նար­կու­թիւն մը կայ եւ ո­րի ձեռ­նար­կող­նե­րից
մէ­կը նոյն աղ­բիւ­րից դաս­տիա­րա­կուած մի ե­րի­տա­սարդ է ինչ աղ­բիւ­րից դաս­տիա­րա­կուած եմ ես։
ՎԱՀՐԱՄ ՓԱՓԱԶԵԱՆ