Արխիւ

ԵՈ­ՀԱՆ ՎՈԼՖ­ԿԱՆԿ ՖՕՆ ԿԷՕ­ԹԷ 

​Հի­նին մի­ջեւ,
Նո­րին մի­ջեւ
Հոս ու­րա­խա­նալն
Բախտն է որ կու տայ․
Ը­սել է ան­ցեալ՝
Վըս­տա­հու­թեամբ յար
Նա­յիլ դէպ՚ ա­ռաջ,
Հար­կաւ դէպ՚ ետ ալ։

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Լեփ­լեն­տը այ­լեւս հե­ռա­ւոր ե­րազ մը չէ հայ մա­նուկ­նե­րուն, ին­չու չէ նաեւ մե­ծե­րուն հա­մար:  Ե­րե­ւա­նի քա­ղա­քա­յին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը հո­գա­ցած են ձմեռ­նա­յին զուար­ճանք­նե­րու սի­րա­հար­նե­րու նա­խա­սի­րու­թիւն­նե­րը եւ Կա­ղան­դէն եր­կու շա­բաթ ա­ռաջ Թիֆ­լի­զի խճու­ղիին վրայ գտնուող «Ե­րա­զ» այ­գիի տա­րած­քին Լեփ­լեն­տի կրկնօ­րի­նա­կը բա­ցուած է, որ նաեւ Անդր­կով­կա­սի մէջ նմա­նա­տիպ ա­ռա­ջին վայրն է:

ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Հար­ցում. Նոր տա­րի տօ­նե­լը քրիս­տո­նէա­կա՞ն է:
Պա­տաս­խան. Կ­՚ապ­րինք մեծ ըն­կե­րու­թեան մը մէջ, ուր բազ­մա­զան եւ բազ­մա­թիւ օ­րէնք­ներ ու սո­վո­րու­թիւն­ներ կան, ո­րոնց այս­պէս կամ այն­պէս, որ­պէս քրիս­տո­նեա­ներ, ան­պայ­ման կ՚ա­ռըն­չուինք:

ԳԱ­ՅԻԱ­ՆԷ ՆԱԼ­ՊԱՆ­ՏԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բե­րի վեր­ջին օրն է. տաս­ներ­կու օ­րե­րու ճկու­նու­թեամբ սա­հող ա­րա­գագ­լոր եր­կո­տա­սան ա­միս­ներ ա­ւար­տի հա­սած են։ Տա­րի մըն ալ պի­տի թա­ղենք ու հո­ղով ծած­կենք՝ պի­տի ը­սէի, սա­կայն օ­րա­ցոյ­ցի մը տաս­ներ­կու թեր­թե­րը, ա­մէն մէկ թեր­թին մէջ տեղ գտած ե­րեք­տա­սան օ­րե­րը ոչ գետ­նին տակ կը դրուին, ոչ ալ կ՚այ­րուին:

ԾՈ­ՎԻԿ ՔԻՒՐՔ­ՃԵԱՆ-ՍԱ­ՄԱՆ­ԼԵԱՆ

Հօ­րա­քոյրս՝ Տի­կին Ա­րաք­սին եր­կու մանչ զա­ւակ­ներ ու­նէր, ո­րոնք կամ­քէ ան­կախ պատ­ճառ­նե­րով, Լի­բա­նա­նի պա­տե­րազ­մին, տա­րի­ներ ա­ռաջ, մեկ­նած էին Եւ­րո­պա ու հոն ըն­տա­նիք կազ­մած:

ՍՕ­ՍԻ ՄԻ­ՇՈ­ՅԵԱՆ-ՏԱՊ­ՊԱ­ՂԵԱՆ

Յու­զու­մով կը դի­մա­ւո­րենք Նոր Տա­րին, բայց ու­րա­խու­թիւն է, կ­՚ը­սենք, այս վայր­կեանն իսկ, ո­րով­հե­տեւ գու­ցէ այս վայր­կեանն ալ չապ­րէինք, գու­ցէ ու­րիշ ա­հա­ւոր դրու­թեան մէջ ըլ­լա­յինք. փառք կու տանք ա­մէն ին­չին հա­մար եւ կ­՚ու­զենք ու­րա­խու­թեան նշոյլ մը գտնել, մենք մեզ ու­րա­խաց­նել:

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 31ի ե­րե­կո­յեան, շու­կա­յէն վեր­ջին գնում­նե­րը ը­րած, կա­մուր­ջին տա­կէն յոգ­նած քայ­լե­րով տուն կու գա­յի, երբ դի­մացս յայտ­նուե­ցաւ մեր թա­ղի Գուր­գէ­նը, տխուր եւ փլած հո­գե­կա­նով, կար­ծես այդ օր վերջ­նա­կա­նա­պէս իր բա­րի ժպի­տը ջնջած էր դէմ­քէն։

ԽԱ­ՉԱ­ՏՈՒՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՊՕ­ՂՈ­ՍԵԱՆ

Ան­ցեալ Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ ե­կե­ղե­ցին բա­նա­լու ա­տեն տե­սանք պա­տին յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րը կար­դա­ցող մարդ մը, որ ժա­մա­նա­կա­ցոյ­ցին ծա­նօ­թա­նալ կ՚ու­զէր։ Յայտ­նի էր որ հայ մը չէր ան։

ԾՈ­ՎԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ

Կի­րա­կի ե­րե­կոյ տանս դի­մա­ցէն ձայ­ներ լսե­ցի՝ խըշ-խըշ-խըշ... ա­կանջս տնկած՝ ար­դեօ՞ք կա­տու է... յան­կարծ դրան զան­գին ձայ­նէն տե­ղէս ցատ­կե­ցի, շտա­պե­ցի՝ ո՞վ է այս ժա­մուն... դրան բռնի­չին վրայ կա­խուած տոպ­րակ մը կար, աջ-ձախ նա­յե­ցայ՝ ոչ մէ­կը... տոպ­րա­կը ա­րի, ձեռ­քերս նուէր­նե­րով լե­ցուած էին, ու ա­նոնց վրայ զե­տե­ղուած նա­մակ մը կար.