Արխիւ

Հա­յաս­տա­նի ֆութ­պո­լի ազ­գա­յին հա­ւա­քա­կա­նի ա­ւագ մար­զիչ նշա­նա­կուե­ցաւ Ար­թուր Պետ­րո­սեան, որ մօ­տա­ւոր ան­ցեա­լի յայտ­նի խա­ղա­ցող­նե­րէն մին է։

​Իս­րա­յէ­լի Վար­չա­պետ Պե­նիա­մին Նե­թա­նի­յա­հու կը պատ­րաս­տուի այ­ցե­լել Պա­քու։ Կը հա­ղոր­դուի, որ ու­ղե­ւո­րու­թիւ­նը նա­խա­տե­սուած է Դեկ­տեմ­բե­րին։

​Այս ա­ռա­ւօտ Ե­րե­ւա­նի մէջ սկսաւ Լրագ­րող­նե­րու հա­մա­հայ­կա­կան 8-րդ հա­մա­ժո­ղո­վը, որ կազ­մա­կեր­պուած է Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան կող­մէ։

​Ե­րէկ, Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ազ­գագ­րա­գէտ ու գե­ղան­կա­րիչ Հրազ­դան Թոք­մա­ճեա­նի «Գա­լէմ­քեա­րեան­ներ. Այն­թապ, Դա­մաս­կոս, Հա­լէպ» խո­րագ­րեալ գրքին ցու­ցա­հան­դէ­սը, որ կազ­մա­կեր­պուած էր Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ։

Թուրք զի­նեալ ու­ժե­րը ե­րէկ ռմբա­կո­ծում­ներ կա­տա­րե­ցին Հիւ­սի­սա­յին Ի­րա­քի մէջ։ Ընդ­հա­նուր սպա­յա­կոյ­տի նա­խա­գա­հու­թեան աղ­բիւր­նե­րու հա­ղոր­դում­նե­րով, թրքա­կան ռազ­մաօ­դա­նա­ւե­րը Ա­ւա­շին-Պա­սեան շրջա­նէն ներս ազ­դու հա­րուած­ներ տուին ան­ջա­տո­ղա­կան ա­հա­բեկ­չա­կան ՓՔՔ կազ­մա­կեր­պու­թեան դէմ։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Լու­սան­կար մը կայ, որ վեր­ջին շրջա­նին հրա­պա­րա­կուե­լով,  սի­րե­լի դար­ձած է շա­տե­րուն: Շա­մի­րամ Սե­ւակն է լու­սան­կա­րին մէջ՝ խնա­մուած, ազ­նուա­կան դի­մա­գի­ծով, սպի­տա­կա­հեր հա­յու­հին, որ  լու­սան­կա­րին մէջ ինքն ալ ձեռ­քը ար­ծա­թա­գոյն շրջա­նա­կով լու­սան­կար մը բռնած է: Այդ մէ­կը լու­սան­կա­րուած է մէկ-եր­կու տա­րի ա­ռաջ՝ Ֆրան­սա, Նիս:  Սեւ-ճեր­մակ այդ լու­սան­կա­րը մեծ դեր ու­նե­ցած է Շա­մի­րամ Սե­ւա­կի  կեան­քին մէջ: Լու­սան­կա­րը կը պատ­կե­րէ եր­կու ան­ձինք՝ Ռու­բէն Սե­ւակն ու գեր­մա­նու­հի կի­նը՝  Ճե­նի Ա­փփե­լը: Շա­մի­րամ Սե­ւա­կի ծնողքն է, նա­հա­տակ գրող՝ Ռու­բէն Սե­ւակն ու ա­նոր հա­ւա­տա­րիմ կո­ղա­կի­ցը՝ Ճե­նի Ա­փփե­լը:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

-Հար­սի հա­գուս­տին տե­ղը ա­զատ ձգե­ցէք, շատ մի՛ խճո­ղէք: Ա­ջին՝ շու­քի գոր­ծը, իսկ ձա­խին նշան­տու­քի հա­գուս­տը թող ըլ­լայ, ո­րուն կող­քին նախ տղու տու­նին նուի­րած գի­շե­րա­յին հա­գուստ­նե­րը կը շա­րէք, ա­պա ձեր գնած­նե­րը, այս­պէս է կար­գը,- Կը յոր­դո­րէր Գա­յիա­նէ մօ­րա­քոյ­րը, որ ե­րեք աղ­ջիկ կար­գած էր եւ հմուտ դար­ձած՝ օ­ժիտ փռե­լու ա­րա­րո­ղու­թեանց:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ եր­կու գրու­թիւն­նե­րով ջա­նա­ցինք ներ­կա­յաց­նել «գերզ­գա­յուն» կամ «գեր­յու­զա­կան խառ­նուածք» ու­նե­ցող­նե­րու ընդ­հա­նուր տե­սա­րա­նը՝ օգ­տուե­լով ջղա­յին եւ մտա­յին հի­ւան­դու­թիւն­նե­րու մաս­նա­գէտ Տքթ. Գ. Ա­մա­տեա­նի ու­սում­նա­սի­րու­թե­նէն։ Նաեւ տե­սանք, թէ դիւ­րազ­գաց ու դիւ­րագր­գիռ ան­ձեր «վնա­սա­կար տար­րեր» են ըն­կե­րա­յին կեան­քի մէջ, եւ թէ ա­նոնք ի­րենց դիւ­րա­բոր­բոք ու պա­տուախնդիր բնա­ւո­րու­թեամբ ո՜ր­քան կը դժուա­րաց­նեն թէ՛ ան­հա­տա­կան, թէ՛ հա­սա­րա­կա­կան կեան­քը։ Եւ դար­ձեալ ը­սինք, որ այս մա­սին նա­խան­ձախնդ­րու­թիւ­նը բնա­կան է եւ հասկնա­լի, պայ­մա­նով որ ան մնայ իր չա­փին ու սահ­մա­նին մէջ։ 

Ցա­ւով տե­ղե­կա­ցանք, որ Փա­րի­զի մէջ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է սփիւռ­քա­հայ ե­րէց սե­րուն­դի գրող­նե­րէն Մով­սէս Պը­չաք­ճեան։ Վեր­ջին շա­բաթ­նե­րուն ան ու­նե­ցած է ա­ռող­ջա­կան վե­րի­վայ­րում­ներ, ո­րոնց հե­տե­ւան­քով փո­խադ­րուած է հի­ւան­դա­նոց, սա­կայն դժբախ­տա­բար ի­րեն մա­տու­ցուած խնամ­քը մնա­ցած է ան­բա­ւա­րար։