Արխիւ

«Մա­րալ» միու­թեան հա­մոյ­թը, ան­ցեալ շաբ­թուան մէջ, պայ­րա­մի ար­ձա­կուր­դի օ­րե­րուն «Ա­րա Գե­ղե­ցիկ եւ Շա­մի­րամ»ը ներ­կա­յա­ցուց Ե­րե­ւա­նի մէջ։ Երկ­րի ան­կա­խու­թեան 25-ա­մեայ յո­բե­լեա­նին ձօ­նուած «Իմ Հա­յաս­տան» փա­ռա­տօ­նին շրջագ­ծով, Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան հրա­ւէ­րով տե­ղի ու­նե­ցաւ այս ձեռ­նար­կը։

Ար­հիա­պա­տիւ Տ. Լե­ւոն Արք. Զէ­քիեան, Վի­ճա­կա­ւոր Իս­թան­պու­լի եւ Թուր­քիոյ Կա­թո­ղի­կէ Հա­յոց, խոր ցա­ւով կը գու­ժէ դէ­պի յա­ւեր­ժու­թիւն փո­խան­ցու­մը թե­միս եր­կա­րա­մեայ եւ վաս­տա­կա­ւոր վի­ճա­կա­ւոր՝

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ստա­խօ­սու­թեան պատ­ճա­ռով մարդ կը մեռ­նի՞։ Այս հար­ցու­մին սո­վո­րա­կան եւ ժո­ղո­վուր­դի կող­մէ ընդ­հան­րա­պէս տրուած պա­տաս­խա­նը ծա­նօթ է մեր բո­լո­րին։ Ժո­ղո­վուր­դին մե­ծա­մաս­նու­թիւ­նը կ՚ը­սէ. «Սու­տէն ո՜վ մե­ռած է մին­չեւ հի­մա…»։ Այս է ընդ­հա­նուր կար­ծի­քը։

ԳՐԻ­ԳՈՐ ԵՊՍԿ. ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սած կամ գրած ա­տեն մարդ կը շուա­րի, թէ ո՞ր ի­րա­ւուն­քի մա­սին պէտք է գրէ կամ խօ­սի: Ո­րով­հե­տեւ ա­մէն մարդ, ընդ­հան­րա­պէս ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սե­լէ ա­ւե­լի, իր սե­փա­կա՛ն ի­րա­ւուն­քին պաշտ­պան փաս­տա­բա­նը դար­ձած է ներ­կայ դա­րուս:

ՄԵԹՐ ԳԱՍ­ՊԱՐ ՏԷՐ­ՏԷ­ՐԵԱՆ

20-րդ դա­րու 50-60-ա­կան տա­րի­նե­րու թա­տե­րա­կան աշ­խար­հի չոր­սերն էին՝ հա­յազ­գի Ար­թիւր Ա­դա­մով (Յա­րու­թիւն Ա­դա­մեան, Թիֆ­լիզ 1901-Փա­րիզ 1976), Սա­մուէլ Պեք­քեթ, Էօ­ժեն Իո­նես­քօ՝ Ան­հե­թե­թի թատ­րո­նի ե­րեք սիւ­նե­րը, եւ Պեր­թոլտ Պրեխտ՝ քա­ղա­քա­կան թատ­րո­նի եւ ըն­կեր­վա­րա­կան ի­րա­պաշ­տու­թեան թա­տե­րա­կան դպրո­ցի հիմ­նա­դի­րը, ո­րուն հե­տա­գա­յին պի­տի միա­նար Յա­րու­թիւն Ա­դա­մեան՝ խզուե­լով ան­հե­թե­թի թատ­րո­նէն: Ար­թիւր Ա­դա­մո­վի ծննդեան 115-րդ տա­րին ու մա­հուան 40-րդ տա­րե­լիցն է այս տա­րի, եւ այս ա­ռի­թով՝ պարտք զգա­ցինք հան­րու­թեան վեր­յի­շեց­նել ա­նոր գէթ ու­րուագ­ծա­յին դի­մաս­տուե­րը իր լուս­նու­մու­թով:

Հայաստան հաստատուած սուրիահայոց հարցերը միշտ առարկայ՝ պետական մարմիններու ուշադրութեան:
Երեւանի դպրոցներէն ներս երախաներու համարկման նպատակով ձեռք կ՚առնուին մասնաւոր քայլեր:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Լոյ­սը եւ խա­ւա­րը, աշ­խար­հի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թե­նէն իսկ գո­յու­թիւն ու­նէր եւ մարդ­կա­յին կեան­քի վրայ ազ­դող, ա­նոր ըն­թացք տուող եր­կու հա­կա­դիր ու­ժեր, զօ­րու­թիւն­ներ են։ Լոյ­սը եւ խա­ւա­րը միշտ կար եւ միշտ ալ գո­յու­թիւն պի­տի ու­նե­նայ, քա­նի որ ա­նոնք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան նախ­նա­կան եւ էա­կան տար­րերն են։

Վար­չա­պետ Պի­նա­լի Եըլ­տը­րըմ կը պատ­րաս­տուի այցե­լել Ատր­պէյ­ճան։ Կը հա­ղոր­դուի, որ ու­ղե­ւո­րու­թիւ­նը նա­խա­տե­սուած է յա­ջորդ ա­միս։ Պա­քուի մէջ Պի­նա­լի Եըլ­տը­րըմ պի­տի մաս­նակ­ցի Թրքա­կան աշխար­հի ճար­տա­րա­պետ­նե­րու եւ ճար­տա­րա­գէտ­նե­րու հա­մա­ժո­ղո­վին։

Պատ­րաս­տեց՝ ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Կա­նանց ի­րա­ւունք­նե­րու պաշտ­պան­նե­րը շատ կը սի­րեն օգ­տա­գոր­ծել այս ա­սոյ­թը. «Իւ­րա­քան­չիւր յա­ջող մար­դու ե­տին կայ կին մը»: Թէեւ սրա­միտներն ալ կ՚ա­ւելց­նեն. «Իւ­րա­քան­չիւր ձա­խող մար­դու ե­տին կան եր­կու կի­ներ…»: Ո­րո՞նք են բռնա­պետ­նե­րու ե­տին կանգ­նող կի­նե­րը: