Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս ինք­նա­կեդ­րոն մար­դոց մէջ տես­նուած անբ­նա­կան ե­րե­ւոյթ մը՝ զար­տո­ղու­թիւն մըն է՝ «ինք­զինք հա­մա­րել չփո­խա­նա­կուող ար­ժէք», կար­ծե­լով, թէ՝ ո՛չ ոք կրնայ կա­տա­րել ի­րենց կա­տա­րած գոր­ծը։ Ա­ւե­լի ժո­ղովր­դա­կան խօս­քով՝ «ո՛չ ոք կրնայ լեց­նել ի­րենց տե­ղը», կը կար­ծեն այդ ան­ձե­րը։ Եւ այդ­պի­սի­ներ, նախ ի­րենց ըն­տա­նի­քին, յե­տոյ ըն­կե­րու­թեան ե­թէ ո՛չ վնաս, բայց ո­րե­ւէ օ­գուտ չե՛ն պատ­ճա­ռեր։

​«Ա­րե­ւելք» կայ­քէջ.-

Գեր­մա­նիա­յէն եր­կու բարձ­րաս­տի­ճան հո­գե­ւո­րա­կան­ներ այ­ցե­լե­յին Ե­րու­սա­ղէմ, Հա­յոց Սրբոց Յա­կո­բեանց վան­քը։

​Հա­յաս­տա­նի Նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան ե­րէկ ե­րե­կո­յեան աշ­խա­տան­քա­յին այ­ցե­լու­թեամբ մեկ­նե­ցաւ Հո­լան­տա։

Ամե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը ե­րէկ այ­ցե­լու­թիւն մը տուաւ Հայս­տա­նի վար­չա­պետ Կա­րէն Կա­րա­պե­տեա­նին։

Ե­րէկ, Ե­րե­ւա­նի մէջ, Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գա­հի ա­պա­րան­քի եր­դի­քին տակ տե­ղի ու­նե­ցաւ յատ­կան­շա­կան հա­ւա­քոյթ մը։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

«Հա­յաս­տան պար­տա­ւոր է լաւ ըն­կեր ըլ­լալ Ա­րեւ­մուտ­քի հետ։ Պէտք է յատ­կա­պէս շեշ­տել, որ սա Ռու­սաս­տա­նի դէմ չէ։ Հա­յաս­տան միշտ պէտք է աշ­խա­տի զգալ Ռու­սաս­տա­նի բազ­կե­րա­կը, իր դի­ւա­նա­գի­տա­կան գի­ծը պէտք է ըլ­լայ չա­փել Ռու­սաս­տա­նի զայ­րոյ­թի կէ­տը։ Ո՞ւր է ռու­սե­րուն զայ­րոյ­թի կէ­տը։ Սա պէտք է շատ լաւ չա­փել եւ այդ կէ­տը ո՛ւր որ է՝ մին­չեւ այն­տեղ պէտք է եր­թալ Եւ­րո­միու­թեան հետ։ Հա­յաս­տանն ալ կրնայ ո­րոշ բա­ներ ը­սել Ռու­սաս­տա­նին ու պէտք է ը­նէ այդ բա­նը։ Երբ որ հար­ցը մեր ա­պա­գան է, մեր ժո­ղո­վուր­դի բա­րօ­րու­թիւնն է եւ մեր մշա­կոյ­թը, ա­պա մենք ձեզ­մէ կ՚ակն­կա­լենք, որ Հա­յաս­տան առանձ­նա­յա­տուկ կար­գա­վի­ճակ մը ու­նե­նայ Կով­կա­սի մէջ։ Սա պէտք է ը­նել, պէտք է ը­սել այս բա­նը»:
Տեսակցութիւն՝ L՚EXPRESS շաբաթաթերթի գլխաւոր խմբագրի տեղակալ Քրիստիան Մաքարեանի հետ, Հայաստանի Հանրապետութեան անկախութեան 25-ամեակի յոբելեանին շարժառիթով:

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է հայ­կա­կան սփիւռ­քի խորհր­դան­շա­կան դէմ­քե­րէն մին՝ Շա­մի­րամ Սե­ւակ։ 102 տա­րե­կան հա­սա­կին կեան­քէ հե­ռա­ցած Շա­մի­րամ Սե­ւակ դուստրն էր նա­հա­տակ մտա­ւո­րա­կան Ռու­բէն Սե­ւա­կի։

Քա­ղեց՝  ՍՈՒ­ՐԷՆ ՇԷ­ՐԻՔ

Կրթա­կան վե­րա­մու­տի այս օ­րե­րուն սկսե­լով պա­տաս­խա­նա­տու պե­տա­կան եւ վար­չա­կան ա­տեան­նե­րէն, բո­լոր ծնող­նե­րու եւ ու­սուց­չա­կան կազ­մի մտա­հո­գու­թեան ա­ռանց­քը կը կազ­մէ լա­ւա­գոյն պայ­ման­նե­րը ա­պա­հո­վել մատ­ղաշ սե­րուն­դի ան­հատ­նե­րուն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ եր­կու գրու­թիւն­նե­րով ջա­նա­ցինք ներ­կա­յաց­նել «գերզ­գա­յուն» կամ «գեր­յու­զա­կան խառ­նուածք» ու­նե­ցող­նե­րու ընդ­հա­նուր տե­սա­րա­նը՝ օգ­տուե­լով ջղա­յին եւ մտա­յին հի­ւան­դու­թիւն­նե­րու մաս­նա­գէտ Տքթ. Գ. Ա­մա­տեա­նի ու­սում­նա­սի­րու­թե­նէն։ Նաեւ տե­սանք, թէ դիւ­րազ­գաց ու դիւ­րագր­գիռ ան­ձեր «վնա­սա­կար տար­րեր» են ըն­կե­րա­յին կեան­քի մէջ, եւ թէ ա­նոնք ի­րենց դիւ­րա­բոր­բոք ու պա­տուախնդիր բնա­ւո­րու­թեամբ ո՜ր­քան կը դժուա­րաց­նեն թէ՛ ան­հա­տա­կան, թէ՛ հա­սա­րա­կա­կան կեան­քը։ Եւ դար­ձեալ ը­սինք, որ այս մա­սին նա­խան­ձախնդ­րու­թիւ­նը բնա­կան է եւ հասկնա­լի, պայ­մա­նով որ ան մնայ իր չա­փին ու սահ­մա­նին մէջ։